Benim Kadınım Şiiri - Özgen Öz

Benim Kadınım

Sensiz kaldığım her an, nefessiz bir gecedir bana...
Zaman akmaz, dünya dönmez,
Kalbim sensizliğin en dipsiz kuyularına düşer.
O yemyeşil gözlerin var ya…
O gözlerde kaybolmak,
Okyanusa düşen bir damla olmak isterim her gece.

Benim kadınım…
Sana her baktığımda içimde çiçek açardı,
Bir bahar olurdu yokluğunda bile…
Ama şimdi…
Adını fısıldadığımda yanıyor içim,
Hayalini düşündükçe tutuşuyorum.

Sensizliğin adı artık ezberimde.
Yastığımda senin kokun eksik,
Rüyalarımda sesin yankılanmıyor eskisi gibi…
Ama yine de,
Yine de seni severim ben.
Kendimden bile çok…
Her şeye rağmen, her şeye karşı.

Benim kadınım…
Bir bilsen, ne çok büyüttüm seni içimde.
Ne çok sustum, içime attım.
Kimselerle paylaşamadığım bir dua gibisin,
Saklı, kutsal, dokunulmaz...

Gülüşünle güneş doğardı içime,
Şimdi karanlığın adı oldu gözlerin.
Ama hâlâ oradasın, içimde bir yerdesin
Bir çocuk gibi ellerini ararken,
Kadınım, ben sana hep büyüyen bir adam oldum…

Bazen düşünüyorum da…
Seninle geçen her an bir mucizeydi aslında.
Kimi zaman hırçın, kimi zaman sessiz
Ama hep gerçek…
Sen benim en çok inandığım şeydin,
Şimdi ise en çok eksikliğini hissettiğim…

Benim kadınım…
Bu şiir sana,
Kalbimin en derin, en sessiz yerinden...
Gözlerinden düşen her damlada
Ben varım.
Ve bil ki,
Her şey geçse de…
Ben seni sevmekten hiç geçmedim.