Benim İçin Gün Bitmiyor Şiiri - İbrahim Yay

Bir gününde doğdum insanlığın içine sabahtan...
Sonsuz zannederek yıllarımın hepsini kullanıyorum.
Belki geri dönüş vardır diye bu denli hatadan,
Gecelerinde zamanın sanki yokmuş gibi yaşıyorum.

İlk görüşüm algılarım için dönüşüm oldu yıldızlardan.
Sessizliğinin sesini dinledim rüzdarda dalgalanan ayın.
Küçüktüm aldandım, küçüğüm sen aldanma yaşından,
Hüzünlü karanlık tarafı lütfen umudunuzdan ayırın.

Lütuf ile incecik dokunuşların eserleri bu yıldızlar...
Algılayın, yargılayın, kaygılanın yine oradalar hep.
Ne kadar bahsetsem geceden, sonu uzuyor o kadar,
Aşık oldukça karanlığa, bitmez ne nesep ne hasep.

Geliyorum konunun gitmesi gereken yere zıttına,
Bir hançer sapladım bu çelikten gönüllü zırhıma,
Anlamam ben zaten cevap da veremedim zarfına,
Yeri geldi; elimin tersi ile ittim inat olsun diye zaafıma.

Ben hece hece geceye karışmış cümlelerin sesiyim.
Benim için ne gece bitti ne gündüz, hep sessizim.
Belkilere dayanıp da farklı olsun diye nelerle uğraştım,
Sizin günlerinizde benim için gün bitmiyor diyebilirim.