Benim Hikayem İncecik Şiiri - İrem Aslan

Bir mum ışığım vardı karanlığımda,
Bir de sessizliğim vardı yüreğimin sığ kenarında,
Önce yel mumu söndürdü ışıksız kaldım,
Sonra sessizliğim öldü,çığlıkları doğururken..

Ellerimi göbeğime bağladım,gözlerim hep açıktı,
Güneş rüyalarımda süsleniyordu,
Ben hep rüyada kalmak istiyordum,
Böyle günler birbirini kovalamaktan bıkmazken,
Ruhum güneşin tenime değeceği gûnü beklemekten bıkmış,bıkmıştım..

Kalktım uzandığım mermerden
Önümü görmeden bilmediğim yollarda yürüdüm
Aç,susuz,şuursuz ve kimsesiz üstelik!..
Şairin de dediği gibi,
"nereye gittiğini bilmeden gittiğin yol en uzun yoldur "
Çok yürüdüm yalnız..
Güneşin yüzünü gördüm ,
önümde arkamda loş bir ışık beni takip ederken,
Anladım ki zaman en güzel ilaćmış,
Tam da tükenmişken..

Kalemimde hep ateş,yanan kalbimin izleri vardı.
Her kelimemde yakarış,her cümlemde ünlem vardı
Ve ardını kesemediğim virgüller..
Şimdi artık şu demiyorum
Kendimle beraber dünyayı sildiğim günler geride kaldı..
Benim için artık iki şey var;
Biri kötülüklerden arınmış bir dünya
Diğeriyse ezilen yüreğim..

İkiside güzeli güzele,ćirkinliği ise çirkine sunmak için var.
Hep bilmek istediğim kötülüğü adet edinmiş insanların vicdan taşıyıp taşımadığıydı,
Şimdi merak etmiyorum,yoluma bakıyorum.

Gülüşlerimi paylaştığım insanlar benim ićin birer yıldız olacaklar,
Ve o yıldızlar bu sefer hiç kaymayacak..

Işığımı buldum ben kendimle beraber.
Yolumun üstündeymiş
Gölgemle ben hayat aktıkça daha çok yollardan geçeceğiz.
Her anını doyarak,yaşayarak,bilerek,
küćük mutlulukları ûst üste koyup gülüp geçerek..

İnsan kendine kendi için lazım öğrendim güç de olsa,
Başkaları misafir sen ise hep ev sahibi
Hoş geldim kendime hoşçakal hüzün
Tutsağım değilsin
Artık özgürsün ..