Benim gözyaşlarım... Şiiri - Vedat Polat ...

Benim gözyaşlarım...

Soluklar ardı, ardına bir bir tükendi.......
Hayatımın sesi kısık şimdi.
Dudaklarımda yetmiş yaşındaki bir ninenin,
kelimeleri yaşlanmış...
Hiç aglamamış bir canı, satlık yazdırdım ilanlara...
Sıfatımda resmin bir göz boncugu sanki,
ve ölü gibi sürünmekte duvarlarda....
Ve ellerim agır,
dokundukça kanayan yanlarım acıyor.
Babamın tokat atan elleri geliyor aklıma,
yanagım figan / sımsıcak…
saçım sıfıra vuruldugunda aglayamayan,
çocuktum ben / bilmiyordu kimse! ! ! !
Ve annemin çok sevdiğim gözleri ölmemişti henüz,
nefret beslerken gözyaşlarına / büyüyordum…
Ve tanısı konulamayan bir hastalıga şahitti ömrüm.
ilaçları yazılamayan mühürsüz reçetelerde,
bir aşkın yan etkileri çıkıyordu…
Düş satılan gecelerde, camdan öteye bakmak neye yarar?
konusu olmayan bir roman gibi,
satırların bir başında, birde sonunda vurgulanan,
aşkın çarenin ve çeresizligin anlatılmaya
çalışıldıgı bir ROMAN..........
Şimdi zehir gibi çöken bir geceye,
yeminlerimi emanet bırakıp,
rehin bir mutlulugu alacagım koynuma.....
Bu son geceyi doyasıya yaşayacagım.
Saklanma vakti degil, yatak üzerindeki kırışık çarşafların.
Kapat tüm kapıları giyin bana çıplaklıgını,
ve giriver koynuma.
Ve usulca sol yanımdan,
ve yine usulca öp beni.
ve sonra
ve sonra git.....
Usulca git ben AGLAMADAN.............