Benim gittiğim gibi Şiiri - Salih Özalaşan

Sen hiç dalından düşen yaprağın
Solmasını izledinmi bahar ortasında
Güneş altında yanışını yavaş yavaş
Çürüyüp toprağa karışmasını
Bilirmisin damarlarından
Tekrar yeşerecek bitkiyi
Ya tutunacak bir dal arayışını
Salkım saçak dalları yerlerde
Ezilen filizlerini, ağlayışını kendi dilinde
Savaşını sert rüzgarlarla
İnad edişini baharı yaşamak için
Oysa oda bir can değilmi
Oda tabiat ananın bir yavrusu
Ve yaşamak onunda hakkı doğrusu
O bir manolya olarak doğsaydı yanılıpta
Bir sosyete salonunda karşılardıya
Yada yediveren sarmaşık
Şık bir evin balkonunda
Ama o bir ağacın süsüydüya
Dallarına gölge meyvalarına ana
Ama olmadı şans buya
Hayata başladı bir kıyıda
Belki baharı hiç göremeyecek
Dahası onun varlığını
Belki kimse bilmeyecek
Şansı yok oda sanırım
Hayatı boyunca benim çektiğimi çekecek
Sevgiye hasret umuda yolculuk
Ömründe onuda kimse sevmeyecek
Çünki o nebir güzel kokulu çiçek
Nede yedi veren gülü
Oda bengibi rasgele bir çiçek
Doğanın koynunda farkedilmeden
Belki ezilecek kimbilir belki
Ezilmeye bile ömrü yetmeyecek
Ve birgün onunda ömrü bitecek
Birdaha belki asla hayata dönemeyecek
Topraktan gelen bir candı
Kural bozulmadı tekrar toprağa dönecek
Ama hayat öyle yada böyle
Daima devam edecek
Benim gibiler yaşamadan
Bazıları şaşalı bir hayatın sonunda
Mutlaka benimde olduğum yere
Benim gittiğim gibi gelecek
İki metre kefen bir avuç toprak
Ardından iki fatiha
Sonraları oda unutulup gidecek

Y.Tar.29-10-2002 Saat 23.00