Benim Gibi Zalimden Şiiri - Hasan Arpaci

Benim babam,
Ulu orta ağaç diker.
Hele anam yok mu,
Bulduğu çekirdeği,
Hemen toprağa gömerdi.

Evin bahçesinde,
Adım atsan fidan,
Kafanı çevirsen,
San ki her yer renk renk,
Kumaştan fistan gibiydi.

Gene bir bahar günü,
Araba yolunda büyümüş,
Fidanı görünce.
Bir sabah aldım baltayı elime,
Dibinden keseyim diye.
Bir defa vurunca,
Yağmur yağmaya başladı.
İkinci vuruşumda,
Çiçekleri başımda uçuşuyorlardı.

Anladım ki fidan ağlıyor,
Veya ben rahmetim diyor,
Çiçek atarak barış istiyordu.
Bende vaz geçtim kesmekten,
Çok fazla üzülerekten,
Baltayı atıp gittim.
Bizimkiler yarasını sarıp,
Gönlünü alıp,
Meyvesini yemişler.

Her geldiğimde,
Benim gibi zalimden,
Korkup sesler çıkarıyordu.
Sonra Anne ölünce bir çatağı,
Baba ölünce öbür çatağı kurudu.
Demekki onlar için yaşıyordu,
Her canlı iyiden ve kötüden,
Kendince anlıyordu.

Hasan Arpacı,2017,Ortalıca,Tosya