BENİM ENGELİM TOPLUM–5
Deniz: Yazmak birazda geleceğe iz bırakmak adına bugünü yaşamamak, bugüne haksızlık değil midir? Neden edebiyat?
Nurten: Başlangıçta (çocukken) bir kitap yazmaktı düşüm, anlamsızlıkların yok saymaların yüzüne fırlatıp atabilmek, bende varım ve kalbim bunları haykırıyor diyebilmek için. Al işte al da oku. Oku da gör beni ve yüreğime dokun. Siz farkında olmasanız da seviyorum sizi diyebilmek için. Yıllar geçti ve hala ne ben bu basit tümceyi kurabildim, nede onlar. O kırılma noktası hala onarılmayı bekliyor. Belki ki onarılacak toplumsal yok saymalarımızdan vazgeçebilirsek! Şimdilerde anladım başlangıçta yüreğine dokunamayanlar, bir daha asla dokunamazmış. Öyle kitaptan falan okunmazmış be yürek dediğin!
O yıldız bir kez kaydı mı, bir daha asla tutulamazmış. Meğer tüm çabam bu gerçekliğin kırılma noktasına izdüşümü sürdüğümü anlamammış.
Yani demem o ki, Aslında bu günü her halükarda yaşamıyorum, diyebilirim. Yazmam birazda bu yüzden, bu, olmak istediğim ben değilim! Bir şeyler var, değişmesi gereken, çocukluğumdan bu tarafa seziyorum: Kökleri toplumda, değişecek! Biliyorum, esaret ruhumun kamçısı. ÇÜNKÜ BENİM ENGELİM TOPLUM. Bu açıdan kültürel değişimin en etkin yollarlından biri de, edebiyat! Okuyan insan önce fark etmeksizin, sonrasında ise bilinçle dönüşüyor. Okunanlar ruhumuzda önce birkaç kum tanesi, izdüşümlerini bırakıyor. Bireyin kişiliğinde yankısını buluyor. Zaman içinde bu birikimden kendi kumsalınızı, hatta yeterince modernist yücelmeye erişmişseniz, kendi babil kulenizin harcını oluşturuyor; evrenseli yakalıyorsunuz.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
