Benim Dünyam Şiiri - Osman Sarıhan

Benim Dünyam

Bazen dalıyorum hülyalara
Bir boşluğun sesi var kulaklarımda
İyi hissediyorum her şeye rağmen
Bazen uçuyorum,
Bazen güneşin altında üşüyorum
İniyor muyum, çıkıyor muyum?
Nedir yaşadığım bilemiyorum
Varlıkla yokluk arasında
Çözmeye gücüm yetmiyor

Artık kilit vuruyorum yüreğime
Tüm saldırılara karşı sistemlerim
Bir dünya kurdum kendime
Sevgimden oluşturdum çekirdeğini
Mutluluktan tasarladım yeryüzünü
Yüreğime bakarak çizdim gökyüzünü
Güzel hislerimle oluşturdum denizleri
Tek mevsimim var, o da ilkbahar
Bir gök kuşağı çektim göz yaşlarına

İkindi güneşinin altındayım sanki
Isıtamaz beni ne yakın ne de uzak yıldızlar
Ne kadar açık olsa da hava
Önüm sisli
Gözlerim buğulu sanki
Oysa kara bulutlar koymadım dünyama
Fırtına yoktu hiç bir kıtamda
Son bahar istememiştim mevsimlerimde
Anlamsız barikatlara karşı rüzgârlarım
Soğuk kutuplar yok uç noktalarımda
Güneşler batamaz benim dünyamda

Kaşına, gözüne vurulmak yok dünyamda
Sevgi altıncı histe saklı
Fikrim hala değişmedi
Sevmek bir defa ve ömür boyu
Gül ile diken aynı dalda olsa da
Sevgi emekte ve fedakârlıkta
Kaynağı omuzdaşlıkta ve gözyaşlarında
Çünkü ağlamayı bilmeyen sevmeyi de bilmezmiş
Kalbi ancak ağlamak temizlermiş

Benim dünyamda korku ve tasa yok
Sevgi ve aşkta pazarlık yok
Tek sermayem yüreğim
Vaadim sadece kaderin
İzlediğim bir rotam var
Doğmadan yazılan kaderim
Ne dileğim varsa hepsi Rabbimden
Kullanacak kredim yüreğimde

Kalpleri yoran güvensizliktir dünyamda
Kolayı zor yapan korkunun kendisi
Korkunun silahı imanın ölçüsü
Güzeli, çirkin yapan da
Gündüzü gece yapan da
Gözlerine komut veren beynindir
Gözlüklerinin rengine göredir dünyan
Ve gözlerinle gördüğündür rengin

Yazan: Pusulasız Taka