Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Gerçekten güzel bir şiirdi Dinmez Bey,Fakat bence de,yüze gülüp,ümit verip sırttan vuran (İngiliz mertliğinde )dostlarla Cumhuriyetin nüfusunu arttıtmaktansa,ya da arttırdım sanmaktansa, bayrağı tek başına taşımak yeğdir.
Güzel şiirinizi tam puanla kutladım,sizi de gerçek saygılarımla,
Ünal Beşkese
Belki yanlış, belki doğru...Yalnız kalmayı kimse hak etmiyor. Siz de sevginizi, saatlerinizi biriyle paylaşın...Kalbiniz de, yatağınız da ısınsın... .belki yanılıyorum, ama bu şiir bana yalnız ve yalnızlığının farkında, ama ondan kurtulmayı düşünemeyen bir insanı çağrıştırdı...Bence, eğer düşüncemde yanılmıyorsam, bundan kurtulmak elinizde...
Dost Şair,
Kişinin kendisiyle çatışmasından doğan imgeleme sergileniyor, en küçük ayrıntılra varana kadar. Bir insan, bir evren, bir dünya, bir cumhuriyet ve sonuçta büyükten küçüğe doğru sıralanan, küçüldükçe hiç bir özelliği kaybolmadan kalabilen
basit silik sandığımız benliğimiz....!!! Doluluğun oranı arttıkça kendisini dünyadan soyutlayan insan
fantastik düşleriyle büyüyor ve yeniden evren büyüklüğüne ulaşıyor insanın içi.. Bu çalkantının, bu allak bullak oluşun, bu kestirilmez döngünün nedeni acaba ruhsal karmaşalarımız olabilir mi ?
Sorun: 'çok mu düşünüyoruz.. yoksa umursamaz mıyız' şekliyle çıkıyor karşımıza.
Tebrikler.. başarılar.. selamlar..
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta