Benim Babam Şiiri - Gönen Çıbıkcı

O Benim Babamdı

Ne olursa olsun,
O babamdı benim.
BENİM BABAAMM!
dediğini duyuyorum
taaa yürekten.

Sevmek gerek insanları
en yakınından...
En içten ve de
belki de hiç bir karşılık beklemeden...
Duru, temiz, ak, pırıl, pırıl
sevgilerle dolu olmalıyız
önce en yakınlarımıza...
Anamıza, babamıza, kardeşlerimize...
Ve sonra da en yakınlarımıza...
Bir de hiç tanımadıklarımıza bile...
Sevgi, sevgi....

Bitirmeden kaynaklarını,
geçirmeden zamanını...
Gerekiyorsa da
"gidip bıraktıklarında bile"
onlara sevgilerimizi hiç de
"AMA" falan deyip kıvırmadan...
İşte o zaman tam olacak!
Yüreklerimiz hafifleyecek ve
tadacağız hep o güzel insanlığı...

Ha anam, ha babam
diyeceksin önce!
"Onların diplomaları değil, seni sen eden"
diyeceksin!
Yakalamağa çalışacaksın onları,
yüreklerini, sevgilerini...
Açacaksın kalbini
tam en derinlerine kadar
koca koca kapılar misali...
Hiç de yüksünmeyeceksin
"çok seviyorum"
demeden kaçmayacaksın....

Hele bir de
yanı başında ise anan baban,
her bir an elin ellerinde olacak,
kalbin kalplerine çekecek sıcaklığını...
Ve de saatlerce sürecek dertleşmelerin,
sohbetlerin...
Tabiiiii hem de ağlayacaksın
gerektiğinde mertce....
Ve de bazen öfken kabaracak,
çağıl çağıl çağlayacaksın,
anana dökeceksin içini...

Bunlar neden mi demeyeceksin!
İşte bu!
İşte tam da bu olacak esas insanlığın!
İnsanlığın HEPSİ BU olmasa da
ÖNCE bu olacak elinde tutabileceğin!

Sizleri de ben seveceğim buradan...
Taa uzaktan!

Neden?
deme yine işte!

Bu ilk adımı insanlığın da ondan!
Sevgi....

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI, 31.07.2013