Benim anam Şiiri - Tahir Eker

Anası büyütür, el alır gider.
Çiçeği burnunda gül, benim anam.
Bir garip yolcudur, nereye gider?
Yolun açık olsun var, benim anam.

On sekiz yaşında ana olmuştu.
Evin içi o gün, neşe dolmuştu.
Anam da oturmuş, kadın olmuştu.
Kadınlar içinde, bir benim anam.

Meme verdi, mama verdi, aş verdi.
Sırtına sardı da öyle iş gördü.
Gündüz hayal kurdu, gece düş gördü.
Beşiğin başında can, benim anam.

Sütü de yetmezdi, obur oğluna.
O sıra gebeydi, öbür oğluna.
Bir türlü doymazdı, kendi balına.
Peteği süsleyen bal, benim anam.

Oğlunu uyutur, işine koşar.
İşin çokluğuna kendi de şaşar.
Oğluna bakar da yeniden coşar.
Coşkun sular gibi sel, benim anam.

Bahçede ot yolar, tarlada diken.
Bazı dağa çıkar, olur kök söken.
Bazı güller derer, evinde iken.
Bahçede salınan gül, benim anam.

Ay geçti, yıl geçti, gün gibi oldu.
On sekiz çocuktan dokuz'u öldü.
Dokuz'u hayatta, anam da soldu.
Sararıp kuruyan dal, benim anam,

yolcu