Benim Adım sessizlik Şiiri - Gülten Nazlı

Bir gün sussam, kim duyar içimdeki çığlığı?
Kaç kişi anlar bir tebessümün ardındaki fırtınayı?
Ben konuşmam çoğu zaman, gözlerim anlatır,
Kalbimden geçeni en çok gece anlar.

Sabahlar geliyor evet,
Ama ben hep akşamın çocuğuyum.
Kalbim, sessizliğin ortasında büyüdü,
Bir sözü söylemeden bin defa düşündü.

Düştüm, kalktım, sustum, unuttum…
Ama bir tek şeyi unutmadım:
Kendimi toplarken kimlerin sadece izlediğini.
Omzuma dokunmayan elleri,
Yanımdaymış gibi görünen gölgeleri.

Her kırıldığımda içime bir deniz aktı,
Ve ben her seferinde o denizde yüzmeyi öğrendim.
Kendi kendimin limanı oldum çoğu zaman,
Kendi kelimemle sarıldım kendi yarama.

Sordular: “Nasılsın?”
“İyiyim” dedim.
Çünkü anlatmak için kelime yoktu,
Ve anlayacak yürek azdı.

Ama yine de umudu bırakamadım,
Her karanlığa bir pencere açtım içimde.
Bir gün biri gelir diye bekledim,
Gerçekten duymaya niyeti olan birini.

Benim adım sessizlikti belki,
Ama içinde binlerce ses taşıyan bir sessizlik.
Ve ben, en çok kendime sadık kaldım,
Herkes gittiğinde bile içimde kalanı tuttum sıkıca.