Benim Adım Hüzün Şiiri - Yusuf Maral

Benim adım hüzün
Son elvedadan bu yana,
Ceplerinden bir türlü çıkaramadığın
O nasırlı ellerinin,
Üşüyen parmaklarında uclarinda yaşıyorum ben
Bazende,
Ciğerlerini yerinden sökercesine
İçine çektiğin,
O en derin nefesin canı burnunda
Bi bayram sabahında
O tutamadığın baba eli,
Sarılamadığın,
ama hep özlediğin O anne kokusu
Çocuk yüreğinle
Vitrinlerde seyrettiğin
Bayramlık kundura,
oyuncak bebek yada
O kırmızı araba
yoksul ceplerinin sana armağan ettiği
İşte o garip duyguyum ben

Benim adım hüzün
Yanı başındayken,
Dalgın bakışlarla
Sana çok uzakları seyrettiren
insanlar yüzünden
kalbini tam orta yerinden deliyorum
Bazende sığmıyorum İçine
gözlerinden yanaklarına düşüyorum
Gerdanını bir vadi gibi ikiye bölen
En ateşli gözyaşıyım
Göğsünün üstünde
Bir mabedin en ağır temel taşıyım
Ne zaman efkarı üstünde Bi sigara
yakmak istese ellerin..
Aklına yine ilk ben geliyorum
Kıskanıyorum gülüşleri,
Kan revan içinde düşen o son damlayım

Benim adım hüzün
Saatimi hep gece yarısına kuruyorum
Öyle ya;
Mutlu insanlar uyamalı
Hatta mutluluk uyamalı
Okul yollarında koşturan
Çocuklar uyumalı
Melek kokularıyla
Uyumalı beşığinde bebekler
sarmaş dolaş sevgililer
En çokta sevinçler
Astarı yırtılmış yalanlar,
Doymak bilmez gözü açlar
Hayatı yarın zanneden umutlar
Şafağı iple çeken sabahlar
Uyumalı günahsız kuşlar,
Tövbe bilmez günahlar,
Gemisi batmayan Dümenci kaptanlar
Zira hayal denizinde batan her gemi benim

Benim adım hüzün
Yedi notayla anlatılamayan
En hicaz şarkı benim
Bir şiirin tam orta yerinde
Seni hece hece parçalara bölen
Adı batasıca derken sözlerin
İçine batan o vefasiz sevgiliyim
Siyaha boyanmış gökyüzüm
Vuslata atılan volta
Demir kapı, paslı sürgüyüm
Geçmeyen hasret,
Gelmeyen görüş günüyüm
En zirve noktasında kahkahanın
tebessüme dönüşen gülücüğüm
Her mektubun sonunda
Hasretle gözlerden öpülen öpücüğüm

Benim adım hüzün
aylardan eylülüm
mevsimlerden sonbaharım
Güvendiğin dağlardaki eriyen karım
Bir ağacın çürümüş gövdesiyim
Dalında sararmış, son yaprağım
Alabora olmuş bir sandal
Yıkılmaya yüz tutmuş bir duvarım
En öksüz ezgiyim ben
Karadeniz'de dido ,
Doğuda oyy havarım
anlatmaktan yorulmuş izahım
Bu yüzden sessiz bir vaveylayım
En kırılgan çizgiyim ben
Ah ile düşen cumleyim
kırmamak için susan üç noktayım...
Benim adım hüzün
En çok insan olana yakışırım