Gece yarasıydı sözcükler
yokluğuna uzanan kerevet yorgun
gizemleriyle uyandı harfler
cümleler sevişti karanlıkla.
Düşleyince sokaklar boyu uğultulu
kucağa alınca ağırdı aşk.
Sevinmelerim siyah bir kuğu…
Son şarkısı, uykulu.
Dudakları ay ışığı
Sesi, yıldızlar parkı…
Bir şehir daha geçtin, özlemlerinden
bir ırmak daha içtin, gözyaşı
sabaha karşı dirilen acı.
Çıkrığın sesiyle soruyor
göğsünün ortasında işlek bir kuyu:
rüya açıyordun boşluğuna evrenin
uyandın da ne oldu!
Kayıt Tarihi : 19.7.2007 15:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
namık cem
TÜM YORUMLAR (1)