Beni Vurdular Şiiri - Celal Kabadayı

Beni bir akşam sokak ortasında vurdular
muştayla vurdular,sopayla vurdular
dükkan dükkan dolaşıp toplandılar
ülkücü köpekler,faşist bozkurtlar

Nusret Abi'nin yanından geliyordum
ne güzel başlamıştım pusu akşamına
sıcak bir hoşbeş,sıcak çay,sarma tütün

Necla Abla'yı arayacaktım postaneden
yağmurlu bir evde oturan eşsiz bir yürek
iki çiçek bekliyordu kapının eşiğinde
biri gül biri karanfil
biri sarıydı,biri kızıl
kırılmış gibi gücenik duruyorlardı
umutsuz bir aşktan solgun düşmüş

bana vurduklarında çiçekleri düşünüyordum
gülü,karanfili ve postanaye uğramayanları
papatyayı,laleyi,menekşeyi
bir de çiğdemi

kafama sopalar inip sopalar kalkıyordu
ılık kanım su gibi boynuma akıyordu
vuranların yüzünü bile anımsamıyorum
vurulurken gözlerim yalnızca seni arıyordu

bana vurdular,vurdukça aklıma sen geldin
aklıma,başıma,bilincime geldin
canım hiç acımadı,yalnızca kanım akıyordu
seni sevmek ne mutluluktu kanlar içinde
seni sevmek korkuyu unutturdu pusular içinde
demek ben çok şeydim
demek ben çok sevdim
düşüncemle sevgimle düşmanı deli ettim

düşüncemi öldürmek için
sevgimi öldürmek için
hep başıma vuruyorlardı
başımı kollarıma aldım
sokaktaydım,direndim,bağırdım
yerlerde yuvarlandım,ellerimi kullandım
Buca'da, Ümraniye'de olsaydım
kesin ölürdüm
Diyarbakır'da, Ulucanlar'da olsaydım
kesin ölürdüm
hem de on kez ölürdüm