Beni Unuttuğun Akşam Yağmuru

kanar tortu
bütün günlerin eksik kalmışlığıyla
dudağımda
ve mayıs polenleri doluşur gözlerime
yağmursuz toprağısın yalnızlığımın
seninle bir yalnızım
başka herkesle bir hiç...
kendimle soluksuz bir şiir
şarkısız ve basit...

sabah kırağısı kokuna bulaştı bir kez
özgürlüğüm
küçülüp inceldikçe ufuktaki siluetin
karıncalanıyor kalbim
yurdum güç ver bana...

eskimiş çimen kokusu gibi acımtrak zaman
ölümsüzlüğünü ilan ederken
beni unuttuğun akşam yağmuru
uzak sesli pencerelerin
gizemli telaşlarına bile razı rüyalarım
usulca kapatmak için bütün defterlerini
can hıraş uykusuzlukların...

elele tutuşurken okul çocukları
sokağa çıkmaya kıyamıyorum
kederimden bir bensizliğine pay ayırdım
bir de saçlarının şımarık parlaklığına...

hiçbir yansımada bile yokum
yanlışlıkla bir kelebek konarsa kollarıma
bırakırım izini sürmeyi ayak seslerinin
güzelliğine ağaç olurum...