Beni Şiire Uyut Kalbim

Kalk gidelim kalbim, şiire
Buralar çok hasret
Düşüncelerime giydirdiği ateşten gömlek
Sar şu beyaz kağıdı ciğerime
Gözlerime tütecek
Tek ayak üstünde bekliyorum
Rüzgarı değse
Göğe düşürecek...

Beni tez şiire topla kalbim
Yüzüne dağılan parçalarım
Göğsüme isabet edecek
Göğüs kafesimdeki çırpınışım
Yüzüme inecek
Gelemeyişi, gidemeyişim, canımı çizecek
Beni tez şiire uyut kalbim
Birazdan ölüme uykum gelecek...