Beni sardıkça yaşarım Şiiri - Oktay Çekal

Beni sardıkça yaşarım…

Sözlerime bakıp yüreğimi sorgulama,
Ben ne dediğimi biliyor muyum ki…
Ruhum kaç kere, kara gecelerde kayboldu.
Çok uzun zaman, ben gün görmüyorum ki…

Gözlerimi açsam da, güneşim ay,
Umutlarım yıldız oldu.
Hep bir boşluğun, ipinden tuttum,
Uçurumlarından düşmemek için.

O soğuk gecelerin, donduran her anında,
Tenimdeki dokunuşların hatırası, beni avuttu.
Sıkıca sarıldım, mazimin sıcaklığına,
Isınmış gibi yaptım, sensizlik titretirken bile…

Hafızamda bir tek sen kaldın, mutluluğa dair.
Ben hep geçmişin, senli sokaklarındayım.
Bazen bir sahilin kumunda, çıplak ayaklarım dolaşır.
Bazen de bir ormanın, mis kokan havasını solurum.

O anların her dakikasında, yanımda sen varsın ki,
Yokluğunun başucundayım, her zaman.
Yüreğime gömdüğüm aşkın, açan kır çiçeği,
Bir sarmaşık misali, beni sardıkça yaşarım..

Oktay ÇEKAL
02.10.2016-08.18