Beni Nöbette Bırak Şiiri - Adnan Uzun

Bana bir kalem verin,
Kalmış nöbette bir er.
Bana bir selam verin,
Muhabbetle karışsın morel.
Bana bir hatır verin,
Gelsin aklıma geçmiş.
Burası çok serin,
Hatırlayamam bedenim titrer.

Her geçen 24'te yorgun düştü insanlar.
Bu taraf ve diğer taraf, su gibi aktı kanlar.
Ölüme yaklaştıkça sevinen insanlar gördüm.
Hemen hepsi hazırlıksız yüzümü terse döndüm.

Rutubetli ve bakımsız dökülmüş duvar yazısı.
Ranza desen, uykuya hasret dua tarlası.
Akrep yelkovana kırgın basar gönül sancısı.
Beklemekten bunalır ruhum, yok davamın savcısı.

Ben beklerim dönmez güneş, akrep zaten kırgın.
İsterim hicret hemen olsun, kervan düştü yorgun.
Elimi uzattım kaldırın, yollarda mı dargın?
Doğuda bekler huzur beni, kökünü kurutun garbın.

Beni nöbette bırakın, görmek istemem.
Sükunette bırakın, duymak istemem.
Takvimleri kapatın, saymak istemem.
Üzerime sabır atın, kadere karşı gelemem.

Her geçen 24'te yüzlerce millet gördüm.
Ayıbın ayıplanmadığı yerde utancımdan öldüm.
Duvarları dövdüm, sabırdan çelik yelek ördüm.
Kalp atarsa eğer 24 çok, hepsi kör düğüm.

Her geçen 24'te çıkmış akıl beyinden.
Sabırsızlık kalbe vurmuş, çıkmış kalpler bedenden.
Yüzlerinde gül yok, gönüller hiç olmuş.
Gözlerinde fer yok, perde önüne durmuş.

Hancısı yok hanın, kervanım kaldı aç ve susuz.
Yatacak yerim yok benim kaldım yorgun ve uykusuz.
Sıkıntım balya balya kalem sürekli huzursuz.
Burası başka dünya, herşey yanlış.
Dogrusuz...