Beni Kınama Şiiri - Kürşat Küçük

ellerimi bıraktım uçtular
uçtular...
suyuna aşık ırmakların gözlerinde durdular
söğüt beddua etti ben etmedim
kırıldılar geldiler ben kabul ettim

güneşe açılan bayındır ovalarda
atlarla inatlaştı kaslı bacaklarım
koştular düştüler
kırıldılar geldiler
gülmedim kınamadım sınamadım toprakla. çırpı gibi durdular
çırptım ve giyindim.

bülbülün kehaneti tutuşturdu sesleri
susun dedim susmadılar
uzak aşiretlerin ağıtlarına vardılar
yandılar ağladılar yazmanın yazgısını boynuma bağladılar
ses etmedim
lal ağaçlardan yonttum kalemlerimi
kağıdı tuttum

savaş açmadım ok atmadım kirpiklerimden
hayrete düşüren güzelliklerden çevirdim başımı ufku taradım
ağladılar naz ettiler
sürmeler sürülüp yola düştüler
derinleştiler süzgünleştiler
umutlar ekip heves biçtiler
gördükleri akıttı gözaklarını
ve damarlarını kuruttu renkli gölgeler
ağladılar siyah siyah
kuyulara atmadım saklamadım mendilime
iki kara çukur dedim öptüm ve okşadım
yerlerine taktım
soranlardan sakladım hikayesini
ömrümün kalanında kaderimi yokladım.