Beni Kandırmışlar. Şiiri - Hülya Yalçınkaya

Beni kandırmışlar…
“Hayatın bir ucundan tutarsan gerisi gelir” demişlerdi.
Oysa öyle değilmiş sadece beni kandırmışlar.
Ben sadece ucunda kaldım o ipin.
Yanımda dokuz yaşında bir çocuk.
Gülümsemesiyle güneşi doğuran,
Bir çift gözüyle içime dokunan, ciğerimi yakan.
Bir valiz bitmiş umutlar,
İki parça elbise,
Birkaç oyuncak,
Beş kuruş para,
Bir paket sigara.
Bir çantada “nasıl olacak?” düşüncesi…

Kandırmışlar beni…
“Azmin elinden bir şey kurtulmaz” demişlerdi.
Bence o “şansın elinden” olacaktı.
Doğarken eksiyle başlamışız.
Doğurduk o da bir eksiyle başladı.
Sonra da geçmişler karşıma “her şey yoluna girer” diyorlar.
Sonra düşünüyorum.
Ben bu çocuğa ne vereyim?
Sevgi mi, umut mu, gelecek mi, ya da sımsıkı bir sarılma mı?

25 Mart 2019