Beni hep vukuatlarım ile tanıdılar

Beni hep vukaatlarımla tanıdılar..
Vurdum duymazlığımla bildiler.
Bir o kadar gamsızlığımla..
Oysa ben geceleri şiir yazacak kadar sevmiştim birini...
Evet birini...
Böyle sevildiğini bilmeyen birini..
Bilmedi bilemedi o yar .
Ne kadar çok sevildiğini...

Beni yüreği nasırlaşmış biri olarak gördüler hep.
Biraz havalı , herkesle konuşmayan...
Oysa ben ;
Karda kabanı olmayan bir çocuk için ağlamıştım gizlice.
Her gece dua ediyordum çeçenistana filistine..
Her insanla ahbap olmamam gerektiğini ,
Bedel vererek öğrenmiştim,
Bir bedele daha yer yoktu ki yüreğimde..

Beni hep gülerken görmüştü dostlarım..
Takmaz bu dünyayı ,
Dert yok bu adamda diye...
Oysa ben göz yaşlarımı içime,
Ve bazen şiirlere akıtırdım.
Derdimi verene hacet ederdim gizlice,
Ben gibi acizler bilse ne bilmese ne...

Beni gece uykusuz kalan adam olarak tanıdılar ,
Kendini eğlenceye verdi ,
Dağıtmış kendini ,
Ne gamsız.
Oysa ben geceleri şiir yazardım ,
büyük bir dava adına...
Istıraptı uyumak bana ,
Geceleri büyük İslam sevdası varken hayalimde..

Hiç ağladığımı görmediler benim ,
Ağlamazdım insanlar arasında kolay kolay.
Bu adam da yürek mi var ağlasın..
Oysa ben geceleri gizli gizli ağlardım ,
Odamda sesizce bir güzel için...
Büyük bir dava için…
Uğruna ağladığımın benden ,haberi olmadan...

Beni hep kavgalarımla tanıdılar arkadaşlarım..
Oysa ben gizli gizli geceleri şiir yazardım..,
Bilmediler ....

11/02/2004 M Kemal Yazılıtaş
AĞRI / PATNOS