Beni Gökler Çağırıyor Şiiri - Zeki Tüyen

beni gökler çağırıyor, susun
tırnaklarıma yapışmış yıldızlar
gözlerim evrenin duygusal yanı
ve kısalmış dikenli yolu uzun
bu sıcaklar kırdı döktü benliğimi ah benim
hiç yitmeyen sevilerin bütünsel özü
dağılırken bulutlara
eli ayağı titriyor sonsuzun

beni gökler çağırıyor, susun
imkansızı söyledim sen çıkageldin
derin bakışların ara sıra pek soylu
kuralsız yaşamın ak çizgisi geceler
ve uçmak zamanı mutluluğun kollarında
açılır ılık rüzgarlara bütün pencereler

beni gökler çağırıyor, susun
bir gemi gibi yol alıyorum maviliklere
sanki okyanuslarda dalgalarla boğuşuyorum
ve şaşkınlık büyüyor birazcık kedi gözü
hani herkesin o rezil hastalığı
bin katlı gökdelenler gibi yükselen
hiç yitmeyen sevilerin bütünsel özü
dağılırken bulutlara
eli ayağı titriyor sonsuzun

yalnızlığın nabzını yoklar yaz saatleri
beni gökler çağırıyor, susun

ankara; 2.07.1975