Beni Bırakmayan Kadın Şiiri - Mehmet Bildir

Beni Bırakmayan Kadın

Hayatımda hiç bu kadar susmadım.
Sessizlik, ilk kez kelimelerden daha kalabalıktı içimde.
Ve ilk kez…
bir kadın, beni sustuğum yerden duydu.
Adımı söylemeden
beni tanımayı göze aldı.
Bir ömürlük yalnızlığın ortasında
ellerim titrerken içimde,
o bana ellerini uzatmadı
beni olduğu gibi sardı.

Konuştum...
Ama anlattığım sadece cümleler değildi
geçmişimin bütün enkazı
o kadının suskun gözlerinde yankılandı.
Ben konuştukça
o gülümsedi.
Ben sustukça
o hâlâ duyuyordu beni.
Ve bir anda…
bütün korkularımı ellerinde tuttum.
Kalbimi ilk defa hissettim
yumuşak, kırık, gerçek.

İçimde deli fırtınalar,
bir yanım “kaç” dedi,
bir yanım “kal” dedi…
Ama kadın,
bütün hakikatleri bilmesine rağmen
şu cümleyi yazdı bana:

“Neden gitmeliyim ki?
Kalip seninle üzülmeyi,
başkasıyla gülmeye değişmem ki…”

O an…
kalbime yeniden baharlar geldi.
Bir papatya kondu
yüreğimin tam ortasına
gözyaşlarımı içen bir bahar gibi
bütün suskunluğumu çiçeklendirdi.

O kadın…
bir adamın ömrüne
hiçbir mevsimin veremediği güzelliği getirdi.
Bir bakışıyla geçmişi sildi,
bir sözüyle geleceği yazdı.
Ben onda hüzünlendim,
ama o beni gülümseyerek iyileştirdi.

O kadın,
beni sevmedi sadece…
beni anladı.
Her “keşke”mi bildi,
her “neden”imi susturdu.
Ve sonra hiçbir romanın yazamayacağı kadar büyük
bir cümleyle kaldı yanımda:

“Gitmem.
Çünkü seninle üzülmek bile,
bensiz gülen bir hayattan daha kıymetli.”

İşte o gün,
kaderin kalemini eline alan
bir kadın gördüm.
Ve ben ilk defa,
bir şiirin içinde değil
bir insanın kalbinde yaşamayı seçtim.

Mehmet Bildir