Beni almalılar! Şiiri - Bünyamin Efe

Damarlarım!
Titreyeceğini biliyordu evvelden,
Kalbim kaçamak güreşeceğini anlamıştı o gün.
Dallara asılan yapraklar,
Kuzeyinde yosunlu gövdeler,
Karınca tepeleri,
Kitabın üzerindeki işveli resimler,
Dekorum her şeyden bir parçak.
Kalbine dokunmam için çizilmiş harita.
Sende olmasaydı kaçırılan korlarım.
Ayaklarım ne bilsin sana varmaklığımı,
Gözlerim görmese bile.
Ne yana dönsem sarhoş bir nida gibi,
Anlamalısın kaderim şimdi parlatıyor bakır sinisini.
Sunak taşından İbrahim’in oğlunu kaldırıyorlar.
Senin kalbin illa da senin kalbin diyor huzurdan biri.
Sende gitmesem yaşar mıydım börtülerle.
Bak işte ramazanı sırtlamış mahyalar.
Bir neslin çoğaldığı yerde,
Hanlar kurulmuş, fesleğenler toplanmış Beyoğlu’nda balkonlardan,
Kalabalığı görür, nereye gider arasına sıkışıp.
Sıralı tespihlerini unutmuş Eyüp de sultanlar,
Ciğerimi eski bir bacadan aşağı daldır,
Sulu şepken çamur bulanık Sakarya’da yıka beni geceleri.
Balıkçılar gözlerini zile, çöpe, eğik bir sopaya dikmiş.
Seni göremezler suda, benim gördüğüm yerde.
Halde satamazlar başaklarını buğdayın.
Kör olunca gözleri güneşten değilde, ışıktan, baykuşların,
Tüyleri yolunmuş leylekler leylak yer mi diye?
Küçük ellerimi koynuma saklardım Aşkale’de sabah namazında.
Kambur kadınlar hiç oturmadan yere,
Ateşte pişirir kalplerini de kimsecikler başkaca dağlamasın diye.
Gittiğimde geri döneceğim.

Sevdiğimin adı İstanbul’da bir tepedeydi.
Kaldırın İsmail’i ıslanmasın kalbi.
Beni koysun dağa Habil, Kabil yetişmeden.