Beni affeder misin? Şiiri - Raşit Gürcan

Çocukluğumda, bir gün olur da gerçekten birini seversem
Mahallenin çıkışındaki, tahta sandalyeleri olan
O minik çay bahçesine götüreceğim diye söz verdim kendime.

Sevenler hep orda buluşurlardı imrenirdim.
Sevmek, bir kızı çay bahçesine götürmekti benim için,
Çocuk aklıyla işte, tabi zamanla öğrendim gerçeği
O çay bahçesine gidebilmenin bir de bedeli varmış,
Aşkın bedeli desem doğru olur mu acaba.
Hikâyenin en güzel tarafıymış, senin anlayacağın çay bahçeleri
Bir de ne konuşurlardı orda, çok merak ederdim..

Şimdi seninle ayrılıyoruz,
Bir daha bir araya gelmemiz çok zor.
Affetmeyeceksin beni onu da biliyorum
Yine de benimle gelir misin o çay bahçesine.
Bir çay içeriz, hem ben sözümü tutmuş olurum
Sen de çocukluğumu görmüş olursun.
Bana inanmıyorsun, küçük bir çocuğa inanırsın belki de
Kim bilir, sohbet koyulaşınca ben de aranıza girerim
Hep beraber gülüp doyasıya eğleniriz.

Bir kereye mahsus ellerini tutmak istiyorum
Bahar gelince sevgi tomurcukları açıyor yüreğimde,
Sakın yanlış anlama ama, masumca bir istek işte.
Çiçeklere basmadan yürüyelim elimizden geldiğince
Bir bahaneyle sana sarılmama izin ver.
O en sevdiğin anımı anlatırım güleriz
Gülerken bana bak,
Ancak o zaman yakalayabilirim gözlerinden beni hala sevdiğini.

Sonra evine bırakırım seni hava kararmadan
Yine üstümüze başımıza dikenler batacak patika yolda.
Ama olsun seven insan, yolundaki dikenlere bile katlanıyor.
Bir de senden özür dilerim, çok geç götürüyorum seni oraya.
Kaybedince anlıyormuş insan..

Seni seviyorum, içindeki çocuğu büyütmüş bir delikanlı gibi