Ben Boğuluyorum Şiiri - Raşit Gürcan

Acılardan bir deniz yaptım kendime
İçinde yüzüyorum bir kayık misali
Bir yerlerdense su alıyo içeri
Düşündükçe artıyo, ben boğuluyorum.
Belki bu deniz küçücük
Belki boyu dizlerime geliyo
Belki de kayıkta bir delik falan yok
Ama ben boğuluyorum.

Gece oluyo açılıyorum denizin ortasına
Saatlerce düşünüyorum ve kayık doluyo
Gündüz oluyo kıyıya yanaşıyorum
İçimdeki suları boşaltıyorum
Ama delik bir türlü kapanmıyo
Belki de ben istemiyorum bunu
Günlerim böyle gelip geçiyo
Doldur boşalt doldur boşalt işte.

Derinlere iniyorum belki birşeyler değişir diye
İndikçe açılıyor yara
Açıldıkça karabasanlar çöküyo üzerime
Belki de en deli çağım yitip gidiyor
Kendini bilmez birisine.
Bunu biliyorum ama her yalnız anım
Tekrar döndürüyor eski günlerime.
Hayat acımasız herkes bir bekleyiş içerisinde
Ben de seni bekliyorum delik bir kayık içerisinde