Benden Uzaksın Ayrılığa Yerim Yok Bulutunda

benden uzaksın ayrılığa yerim yok bulutunda
kar boranım bahara yüzüm yok sensiz gülmeye
öykümüzü emanet ettiğimiz gece yıldızlarla delik deşik şimdi
sen hiç benim değildin ki sabaha teslim olmadın bir türlü
sabaha teslimiyetin
gözlerinin kurşunladığı yüreğimin
ölüme başkaldırısıdır
bizim için hiçbirşey başlamamışti ki asla başlamamıştı
bu bizim gecemiz yıldızlarla delik deşik şimdi
gözlerinin kurşunladığı yaralarımda ay ışığı son devriye
ağlamak istesem de nafile yıkım sofrasında son fani
bu benim aşkım kağan işçen’in kuşlarının arsenik içtiği
artık ancak çığlıklarım eşlik edebilir sesinin en ince tonuna
bu benim aşkım kağan işçen’in hıçkırıklarınla körleştiği
son harikası evrenin son simyası bakışlarından akan
panzehiri hayatın hayatı seçenlerin kötürüm yalnızlığı
sen hiç benim değilsin ki hep bir başkasının sade gömleği
savaşımımız anlasınlar içindi anlasınlar çaresiz bakışların
kesiştiği yerde başlar işçiliği en iyi ayrılığın ezik büzük basit

şimdi her boyutuyla gülmek iğreti endamından yoksun
ellerini sevişimdeki gerekçemin gerekçesi bu senin gidişin
mükemmel acziyetimi borçluyum
dudaklarındaki bir öpüş kadar morarmış o dopdolu boşluğa
çelişki her şeyin özünde var kalpsiz iki gözüm benim
uzaklığın yakınlaştırdığı ağlamaya yakın bu burukluk
bükmese boynumu
dayanırım boş verdiğin acılarının kapısına
seni senden söker alırım kuşkusuz

nasıl olacaksa olsun buna sen karar ver
son iltifatım samanyolunun kahrını çekmeyi bırakarak
intihar modunda yeryüzünü dalayan bol şimşekli ayrılığa
nasıl olacaksa olsun
evrenin kendini yok etme serüveninde
iftihar listesinde usta bir elden çıkma ayrılık
yakışmıyor bize gerçeklere dönmek
kurulu düzenlere sığmak
hiçbir şeyin olmasa da olmazlarını ver bana