Benden gitme “ji min re neçî”

Benden gitme…
Gidersen, bir sessizlik çöker içime,
yüreğimdeki tüm renkler solar.

Bir duygum eksilir,
adı tu (sen).
İçten bir duygu
beni hayatta tutan, ciğerlerimi dolduran tek nefes oydu.
Sen gidersen
Ben, ben olmaktan çıkarım,
yarım kalmış bir şarkıya dönüşürüm.
Kalpsiz biri olurum,
Bana onu geri vermezsen
Benden gidersen
Kalbimi de götürürsen
içimde bir yangın çıkar,
dumanı göğe, külleri kalbime siner.

Benden gitme…
Gitme ki, ben hâlâ ben olayım,
ve dünya, iki dilde de aynı kelimeyi fısıldasın:
man (kal).

Ve ben seni Kürtçe seviyorum…
Ez te hezdikim, dilê min — seni seviyorum, kalbim.
Çünkü Türkçe kelimeler yetmiyor sana olan aşkımı anlatmaya

Ben seni bazen heval (dost, sevgili) diye çağırıyorum,
bazen can (canım) diye…
İkisi de sensin,
ikisi de yüreğimi kesip açıyor.

Kelimeler dudaklarımda eksiliyor,
ama içimde bir şarkı yükseliyor:
Çû… (gitti)
Giden sensin, ama kalan da
bu aşkın külleri,
bu boşluğun içindeki sen.

Ben seni Kürtçe seviyorum…
Çünkü o dilde sevmek,
bir acının içinden geçip,
bir umudu büyütmektir.
Ve her çû’nda,
her man’da
ben seni yeniden buluyorum...