Bendeki size Şiiri - Şeref Öztürk Usta

Bir yanda dostlarım,bir yanda yakınlarım.
Zıvanadan çıktığım doğrudur; doğrudur bir haftadan fazla zamandır kendime gelemediğim; artık sana çok normal davranmam gerektiği doğrudur.
Bazı şeyler bizim dışımızda gelişiyor istesek de; istemesek de ikimizi de artık biliyorlar ve tanıyorlar! ..
Aslında bu açmazımızı,ikimiz daha kolay aşardık.
Kendimizi tanıyoruz öbürlerini de.
Bütün hoyratlığım,gizli kıskançlığımdan,ilerleyen yaşımdan; senin gençliğinden,sefaletimizden...

Dost olamayacağımız gün gibi aşikârdı.'Sevenler düşman olabilir ama asla kardeş olamazlar' denmiş. *
Biz dostluğu aşmış,fakat aşındırmamıştık. Cehennem sevdalarla yüreğim kavrulsa da,seni kendi cehennemimde yakamazdım. O kadar iyisin ki.
Bu çaresiz adamın yaşamına umut olur,hayata tutunmasını sağlayabilir diye bu arada bende bir kenarından tutunabileceğim dediğin-baştan belki böyle başladığın, ayrıntıda -bir serüvendi..
Gittikçe seni de içine sürükledi bu girdap.

Hayatın dopdoluydu bu genç yaşında.Tanıman gerektiğinden fazla,bilmen gerektiğinden çok insan tanımıştın., her türden,her yaştan.. Baba gibi sevdiklerin,uğruna can vereceklerin. Onlar senin için hayatlarını verebilirdi belki. Usta, başka bir boyutta yaşıyordu çizgisi vardı her şeyden önce çok çizilmişti, çok da çizik atmıştı hayata dair..Hiç böyle kanatılmamıştı yüreği.
Hiç böyle çaresiz hissetmemişti kendini, ne sana yüreğini açabiliyor, ne de senden bir şey bekliyordu, geriye bir tek Kerem gibi kendi kendine yanması kalıyordu.

Platonik ilişkilerde gizli bir dayatma vardır.. Durumdan vazife çıkarmak olasılığı hep mevcuttur. Bir daha görememe olasılığı hep gündemdeydi, onu görememek düşüncesi ise çıldırtıyordu..
Sezdirmeden işe gidiş gelişlerini izlemeye başlamıştı, görülme ihtimali ise utancı katmerlendiriyordu..Uzaktan izlemenin problemlerinden birisi de,ona benzeyen birinin peşine yanlışlıkla takılmak ve yanılgıydı.
Zamana bırakmıştık; tartışmanın hararetinin düşmesine, yaranın kabuk bağlamasına, sarf edilenlerin hezeyan olduğuna.

Dostlar barıştırmak mı istiyor, karıştırmak mı.. Doğru zaman,yanlış mekân ayırımı yapmadan.
Büyük bir olgunlukla.' 'Dünyanın sonu değil..Orada konumumu,kim olduğumu ve ne için bulunduğumu anlayamadım.. Ben seni görmeye,seni bulmaya geldim..Orada kendimi tıpkı senin gibi kaybettim '' dedin.
O kadar haklıydın ki! ..Benim en yanlış taraflarımı örtmek için lümpen ağzı küfürlerimi bile izole ettin..
Sen dostuna vasıf katarak sana yakışanı yaptın; örttün bir çok şeyi.. Hele hiçbir şeyi bilmemesi gereken insanların karşısında beni sınıflandırarak,ailemi yücelterek, yükü rakı şişesine yıkma başarısı göstererek,beni kurtardın başkalarından..
Senden, hoş göründen,toleransından.. Karakter isteyen hümanizminden,ben kendimi kurtaramadım.bu kadar korunmayı hak etmedim.
Kendime sorduğum sorulardan kurtulamadım.Neden? Neden? Neden? .. Bu tersten 'ezme' olsaydı onu da hissederdim.Çok kırılmıştın,incinmiş.incitilmiştin.

Gözlerinden o kadar çok şey okudum ki, sen çayını yudumlarken,kendinden emin halinle.
Bir tek nefrete rastlamadım bakışlarında.Hâlâ sevecen ve bir o kadar daha güzeldi gözlerin.
Beni oracıkta milyonlarca kez daha öldürüyordu. Bende ne arayıp bulduğunu bir anlayabilseydim, bu kadar eziklik hissetmeyecektim karşında; biraz daha direnmek isterdim gücüm olsaydı.

İade etmek gayretinden hiç vazgeçmediğin külhanlığımı,hiç eğilmez bükülmez sandığım bu yönüm,tuz buz oldu sayende.Senden önce,senden sonra gibi milâdi anılmalara geldim. Hapishanelerin,Tımarhanelerin, bitirim hanelerin ıslah edemeyeceği bu deli oğlana ne oldu.

Zamanı kötü harcadığım da düşünülebilir.Gönül derdinde olmak yerine,et derdindeki kasap kedisi olmadım hiç.Kirletmeyeceğim pırıl,pırıl sevgilerle ördüğüm dünyamı,kirletmeyeceğim beynimi; bunu sen istesen bile.Hak etmediğim hayaller kurmadım kendi kendime.Sadece sevdim ölürcesine,taparcasına,koparcasına sevdim.
Hiçbir delikanlının veremeyeceği mutluluk reçeteleri birikimlerimde saklı dururken.Kimsenin rüyalarını süslememiştir bir sevgili böyle,seveni rüyasında bile utandıracak bir mahçubiyetle.
Bedensel dürtülerin ihtiyaç molalarında değildik ikimiz de.Sevginin ağır oturaklı,sabırlı ve kaygan zemininde kalmayı,birbirimizden utanmamayı öğrettik herkese..bana en çok sen yardım ettin dürüst kalmamda. Çok kızdırdığında oldu,yaşlı adam,ihtiyar delikanlı sataşmalarınla. bundan da gocunmadım,mahcup olmadım şimdiye kadar hiç. Sevgi ile doldurulmuş,sevgi ile sunulmuş kadehlerden içtim hep; sevgisiz uzatılan ekmekten bir lokma almadım.Bir gün mutlaka sevgi ile dolu bir kucaklaşma taşıyacak bizi okyanuslara.Bulutlara yükseleceksek sıcak sevgi dolu bir öpücük doldurmalı balonumuzu.Kaybolacaksak tüm evreni ardımızda unutarak,mutlak sevgi olmalı bizi bu fırtınanın içine gömüp girdaplarında eriten.Sevginin yüceliğidir bütün günahların üstünü örten; ayıplardan arındıran,pişmanlıkları ortadan kaldıran sevgidir; sevdaların karbon kağıdı ile çizilmişçesine tıpatıp duygularla beslenmesini,birlikte soluk alıp vermek gibi,nabız gibi aynı ritm ile çarpmasını sağlayan.
Ey sevgili! Artık sana dürüstçe anlatmalıyım; çünkü yüzümü saklayamıyorum,ağlıyor göz bebeklerim; içime dökülen çağlayanları gizlemek için başkalarından göz yaşlarımı veresiye vermişim.

Pazar günü geleceğim diyordun.Bir gelebilseydin; bendeki heyecanı bir görebilseydin.Seni de dostlarınla paylaştığın sevgi dolu kadehler mi coşturdu 'geleceğim' demen için.Yüreğimin telepatik frekansına mı yakalandın bilemedim.'Yine yangınlarda yürek/gönülde hasret hep büyüyerek' demiştim.Özlediğim günlerde yanımda iken de özlediğimdin.'Ben sizdeki kendimi çok özledim; inceliktir,bir gün arayıp onu bana verin.Ben kenimdeki sizi özledim, kimsesizliğiniz bende kaldı.
'* Cezmi Ersöz; son kitabında böyle anlatmış sayfalar dolusu yazsam da özlemimi daha iyi ifade edemezdim.Bu satırları sana mesaj olarak gönderdim.
Pazar günü geleceğim diyordun...Yazarı bulup kucaklamak geldi içimden.
Pazar günü geleceğim diyordun.Bir gelebilseydin.Neler değişirdi hayatımda kim bilir.Belki sen 'değişsin' istemezdin.Bir gelebilseydin.Yalnızdım,kendi kendimleydim,kendimde değildim; sen de benim gibiydin,gelmek istiyordun,gelemiyordun.
Mesajın geldi; bütün hayallerimi alt üst eden,kahreden.'Özür dilerim,gelemiyorum.'. Bir gelebilseydin.. Gelebileceğini umut ettiğim için asıl ben özür dilerim,seni senden izin almadan sevdiğim için özür dilerim; ama izinsiz sevmeye devam edeceğim için özür dilemeyeceğim.

Gelememiştin. Pazar günü; sırtımda hamak torbada walkmen.Bedirhan Gökçe'den Ahmet Telli'den şiir kasetlerim,Termosumda çay,bardaklarım şekerim.İstanbul 'da görülmemiş bir sıcak hava,kendimi Osmanlı parkına atıyorum..hamağımı iki ağacın arasına bağlıyorum.Bardaklarımı,kalemi kağıdı poşetten çıkarıyorum.Bardağıma daha ilk çayımı dökmeden, bir tek satır yazamadan sana dair,telefonumda bir mesaj beliriyor..'13:30'da Eyüp'te görüşelim mi? ' Henüz,Pazar günü gelemeyişine makul bir cevap bulamamışken,gerekçelerin görüşmeye hazır olmadığımızı pekâlâ anlatabiliyorken, ben umudu tam kesmişken,şaşkınlıkla,hayretle ve büyük bir heyecanla, hamağı bile toplamadan piknik yapmaya gelen bir aileye tembih ederek, Alibeyköy'den Eyüp'te buluşacağımız yerde olmak üzere yola çıkıyorum.Kafamda cevapsız sorular.İçimde tarifsiz bir heyecan.Artık darılmamak üzere barışacağız diyordum.

Sonra aniden kafamda çakan soruya takılıyorum,kavgalardan sonraki bu barışlardan duyulan heyecanı bir daha yaşayamayacak mıyız diyordum? ..
Oysa ki barışın güzelliğinin tadına varabilmeyi bize sağlayan savaşları neden sevmemeliymişim ki.
Yaşasın seninle yaptığımız kavgalar.Bana,seninle tanıştığımız ilk günün heyecanını tekrar yaşatan kavgamız.
Yaşasın aşk savaşları.Barışın mutlu tadına ulaştıracaksa.barışın keyfi çıkacaksa yaşasın aşk savaşları.
'İncelik gösterip,sizdeki beni /bendeki sizle buluşturduğunuz için/sizi daha çok seviyorum.

* (. C.Ersöz)