Bendeki Düşman Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Gökyüzünün orta yerinde kanayıp duruyor yaralarım
Her bir damla yaşımda ne sırlarım gizliydi oysa,
Akma dedim, dur akma gözyaşım ortalıkta,
Ne asi çıkmıştı vurulan yanlarım, ne asiydi o günlerde.
Umudu kestim ben benden dün gece,
Veda sahnesi düzenledim umut diyarlarına nokta koyarken,
Saygıyla eğildim önlerinde, beni kendine diz çöktüren,
Beni bana düşman eden her şeye.
Vazgeçmişliğimin kokusu saldı dört bir yanıma,
İçim kıvrıldı kaldı, acım çok derinlerde.
Yıkılmaz bilirdim ben kendimi pusu kurulan mevzilerde,
Kendi kendimin yoldaşıydım, tesellim hep gecelerde,
Bir iki satır karalardım yüreğimin dilinde asılı kalanları,
Unutur giderdim hemen sonra, çektiğim sancıları.
Oysa tabakalandı her şey sanki karşımda,
Ne asiliğim kaldı, ne güvenim, ne de tesellim,
Aynada gördüğüm tarumar olan ben miyim?
El çektim bende mevcut olan herşeyden,
Umutlarımın pimini çekip fırlattım uzak diyarlara.
Dosta selam olsun dedim usulca hain kartala.
Leş kargası gibi üşüştü acizlik yakama,
Yok bu sefer direnmeyeceğim, savunmasız bıraktım kendimi.
Aklarımın her bir telinden yollara döküleceğim,
Gözlerimdeki fenerin ışığı bitti artık, karanlığa gömüleceğim.
Kimse korkmasın takılıp peşine giderim diye,
Ben benden kaçarken, kalabalığı neyleyim?
Bir yudum su uzatmış dost bana,
Ateşim, yangınım çok büyük yeter mi o su, bu yangına?
Ata ata içinde birikmiş, mayınlar yeni patladı,
Ne umut kalmış baharda, ne teselli kalmış yarınlarda.
Ben gidiyorum, kendime yeni bir düşman eyledim,
Ben bu düşmanla baş edemem,
Bendeki beni, bana düşman belledim.
Tek sıkımlık gecedeki son nöbetler değil bu,
Acizliğin sergilendiği koca bir tiyatro,
Başrolde ben, yardımcı oyuncu kader,
Oyunun sonu; herkes gelir, vedasız gider.
Bendeki bana düşman, perde arkasında neler eder, neler....