Bende Kalmış... Şiiri - Hasan Belek 2

Bir kimlik bıraktın ki, sanki benim değil,
Her ayna yüzüme vurdu, "Artık ona eğil!"
Adresim dört duvardan ibaret bir zindan,
İçinde sensizlik var, dışında ise hazan.

O gülen tek resminle avunurum sanma,
Baktıkça kahrolurum o yalancı an'a.
Aşkın harman olduğu mevsim şimdi bende,
Sararmış yaprak gibi, en hazin zeminde.

O çocuksu hallerin, şimdi birer anı,
Taşımak ne zormuş bil, bu gamlı kervanı.
Bende kalan neşenin, sevincin, hevesin,
Sessiz bir çığlık gibi, duyulmuyor sesin.

Ladesin aklımda yar, hiç unutmadım ki,
Sensiz kazanacağım oyunu neyleyim ki?
Garson çay uzatırken sen gelince akla,
Bende kalan aklınla yaşıyorum şokla.

Sohbetin, sözün bende, lüzum yok ki dosta,
Her kelimem sen oldun, bu gönül de yasta.
Yüzün bende emanet, bakamıyorum ben de,
Kendimi kaybetmişim sendeki o tende.

Umudun bir kor ateş, avucumu yakıyor,
Huzurun bir nehir ki, içime boş akıyor.
Tüten ocağın bende, dumanı zehir gibi,
Hayat membağın benim, sensiz bir fakir gibi.

"Sol" dedin, "la"yı verdin, sesin bende esir,
Söyleyemem tek nota, dilim sanki kesir.
Şarkıların yarım kaldı, notalar öksüz şimdi,
Bende kalan o sesin, en acı hissimdi.

Kul Hasan yük bu canda; son nefesin bendedir,
Aldığım her solukta, canım canından emredir.
Gel de borcunu öde, teslim al bu canı,
Bende kalan sen varken, bulamam o Tanrı'yı...

Altınkum