Bende Bendler ve Ben

Yine başlıyor sözlerim.
Saatlerine pusu kurduğum,
Derin eslere boğduğum günün ufkunda
Günü de boğdum.
Başlıyorum.

Avama anlatılan pembe masallar,
Şaraba tapan harap tebaalar
Ve dehşet derece güzel kadınlardan arta kalanımla yine ben;
Beni yazıyorum.

Çünkü yoktur beni benden başka anlatacak
Ve de ben dahil anlayacak beni.
Ama bir fırsattır tanıyorum siz vebalılara.
Sözlerim akacak dimağınıza.
Özleriniz yanacak.

Kağıda döktüğüm şu titrek mürekkep
Çokları bilmez bilirim ama ben
Tamamiyle hasılı hastalığımdan mürekkep.
Titrer ellerim.
Ve korkarım ayrılık adaplarından.
Vuslat merakıyla gizli tebessümlerden,
Meçhulü matbu eden saf bakışlardan,
Ve ardından el sallarken yine ben;
Titrer ellerim.

Ah olsaydı kuvveti parçalardı onları
Aklıyla hayvanlıktan aklı pür akil salakları,
Menakıplara meraklı münafık mihrakları,
Tevazuyla teverrüm tefekkür tebaları.
Belki kurtulurdunuz bu amaçsız hayattan
Ve de hiç duymazdınız bu aptalca lafları

Ben ki sizde varolup sizde kaybolan,
Ve sizsizlikten haz duyan hissiz bir sapkınsam eğer
Kime yazılır bu günah?
Ancak bu izlerle ferah kılmaktır bendimi bütün histerim.
Ama nafile yok yine halime felah.

Ama bitiyor işte uzletim.
Kağıtlarca yazadurduğum,
Binbir deyişe boğduğum senin huzrunda,
Beni
De
Boğ
Dum
.
.
.