Bencillik Ve Bazı Başka Hastalıklar…

Feride’ye…

hüzün giremezdi kapımızdan,

umudun, kocaman elleri vardı,

akyel gibi geçip gitti aramızdan…

isli camlarımda, damga damga adını;

tarihe not düşmüştüm;

aşkı ayakta karşılamamın milâdını…

………………………………………

bi’ dua gibi koşardım sana,

bütün yokuşlarını susuz içerdim,

kendimden geçerdim; gözlerini kırptığında…

bana, adımı sorduğunda,

sana yalan söylemiştim;

dipten doruğa, ümide kesmiştim…

………………………………………

korunmuş bahçelerini açtın bana,

tutam tutam otlar biriktirdim, cömertliğinden…

gözlerimi ovdum, geçtim karşına,

yerleştim çocukça, göğsünün sundurmasına…

………………………………………

kapılar; pas tuttu yalnızlıktan,

acılar, sesimi yuttu,

akşamın olduğu yerde,

sürünüyor, ömrümün ikinci yarısı…

şimdi, ne hayat kavgası,

ne de Köroğlu’nun dağ kadar sevdâsı…

‘işte bak; tam da şurası’

ah, bu bencillik; kör eden insanı…

………………………………………

bazen, aklımın ucundan,

sana doğru, sınanmış bi’ öfke geçiyor,

dönüşü olmayan bi’ gidiş kuşanıyorum, sabahtan…

aynaya koşup, yüzümü ölçüyorum; geçiyor,

sakallarımı uzarken görüyorum aynada;

zaman, kuş gibi uçuyor…

………………………………………

duy, sen de acısını, bu kadar kalabalık,

ama insansız yaşamanın…

buz tutmuş kuru dallarda,

ellerini özgürlüğünle yıka,

kimse, başkasının gülünü sulamaz güzelim;

sen de yüzdür acılarını; sevincinden ayıkla…

27 Şubat 2016 Cumartesi / İstanbul