Ben Yolda Yürürken de Ölürüm Mavilere

Ben yolda yürürken de ölürüm mavilere

Kelepçeden öbür tarafa ertelenmez aşklar,
Hangi sabaha uzansam esmer bir gürültü çalıyor kapımı,
Aklımı yalnızlıktan üşüyen serçelerden çekiyorum,
Denizler boşuna çekiyor suyunu gözlerimden,
Ben yolda yürürken de ölürüm mavilere,

Çığlıklar fesleğen kokusu taşırlar yakama,
Yakamdan düşmeyen inatlarım vardır,
Yunuslar kaybettiği sevgiyi ararken yüreğimde,
Hiroşimalı bir çocuk beni çağırır genç tabutlardan,
Üstüme yeniden yıkılır gök ve üstündekileri silkeler yer,
Gecenin zifiri karanlığına tütün ekerim…
Bir ırmak rengini bulurken gözlerimde
Ben yolda yürürken de ölürüm mavilere

Eskimez içimde korkusuzluk,
Beton gülleri açar düştüğümüz yerde,
İstiridye kabuğuna sığmamış aşklara
Figüranlık bile yapılmazken,
Çıplak ayaklarla yürürüm sevdama
Kirpiler döşenmiş yollarda…
Kelepçeden öbür tarafa transfer bir iptir,
Yorgun kelimelerle örmemeliyim
Kavganın yumağını yarınlara,
Ölürsem bir militan gibi ölmeliyim
Savaşta saçları uzayan adamlar olmalı cenazemde,
Tetik tutmaktan nasır tutmuş elleriyle tutmalılar tabutumu,

Şimdi yüreğimin en gümrah ormanlarında,
Vuruyorlar kuş seslerini,
Ne yana dönsem kıblesiz bir rüzgâr çarpıyor yüzüme
Eskiyen çiçekler yeşeriyor gönül iklimlerinde,
Sözlüklerde ambülâns ararken eskimiş kimliğime,
Ellerim simsiyah bir kuşun yaralarını
Yargı bezleriyle sargılayıp pansuman yaptırmaktan tutuklanmıştır,
Göçebe umutlar doğurmuştur martılar deniz yolculuklarına
Aldırma
Ben yolda yürürken de ölürüm mavilere