Ben Yokluğunda Keder Çekmem.

Ben yokluğunda keder çekmem,
Sinemde tutmam hiç o zehri.

Gecede eksik kalsan da,
Susuz yasları bilmeden alıp versen de,
Grilik hoş gelmese ve uzayıp gitse de yokluğunun siyahlığı,
Ucu ucuna yetişsemde vagonlarına nefes almanın,
Ben yokluğunda keder çekmem.

Ben yokluğunda keder çekmem,
Çekilecek ağlar olur gemimin denizindeyken
Çıkılacak merdivenleri olur seninle göz göze kalmanın,
Daireler çizip yayılır kokusuzluğun her an,
Kararan çay demlikleri oluverir masalarda,
Uzamaya doymaz olur saliseler,
Ama ben yine de yokluğunda keder çekmem.

Derim, tenim; acır, islenir,
Tütsü gece karışmak için can atar rüyama,
Ellerinin uzak olma densizliği gözlerime takılır kalır,
Ortalık kahvehane kalabalığında sessizliğe yutkunur vaziyette olur,
Hırlayıp durur köpeksi eksik kalmalarım,
Ay katran renklerini kesip giyer art arda,
Ben yine de yokluğunda keder çekmem.

Neden peki,
Neden kederini çekmez bu şair;
Çünkü, kederi bana hissettiren;
İstememiştir beni dolu etmeyi,
Eksikliğimin ramaklarını bitirmeye yeltenmemiştir.