Ben. Yok Yok Biz. Şiiri - Mustafa Murat ...

BEN. YOK YOK BİZ!

Amansız bir dem,
Suyunda yoğrulduğum.
Bir dem ki
Mayası müphem.
Korkmalar, susmalar, sanmalar;
her yerde.
Ölümde, nefeste,
herkeste.
Mesela o da çok korkuyor;
dünden,
bugünden ve dahi gelecekten.
Korkuyor, biliyorum.
Çünkü ben de korkuyorum,
Çünkü ben
Ben
babamın oğluyum.
Farkındayım korkumuz bir,
endişemiz, mecalimiz.
Kim diye sorsan en korkan:
Yüz metrede babamla ben
mutlak yenişemeyiz.

Pek anlamam hak aramaktan.
Çoğu susmak olur gardım
lafa, avaza, kandırmacaya,
çok dahasına karşı.
Çünkü öyle bir anam olmadı
Bizden başkasına haykıran.

Niyedir sandın korkum ölümden.
Ölümden değil
onun ölmesinden,
Küçükken büyükken ve her ken.
Ben hep suskundum
Ve hep uslu,
Allah'la pazarlıktı bu.
Ne olur annem,
önce ölmesin diye benden.

☆☆☆☆☆☆☆☆▪☆☆☆☆☆☆☆☆

Değil herkes farklı benden.
O, bu, şu,
onlar bunlar şunlar.
Nihayet sen.

Fikir et hele,
Becerebilirsen hatta hayâl,
Bir nesiliz ki;
Ne İçinde yoğrulduğumuz su berrak
Ne mayamız ak pak.
Susmaların, korkmaların
Ancak bedeli olsa gerek:
Yaşıyoruz dediğimiz,
aslında sandığımız yaşamak.

Mustafa Murat SEVİK