Sessiz Harflerle Vedalaşıyorum

Belki bir gassal değildim ama
Çok cenaze yıkadım yüreğimde.
Kimini dualarla gömdüm kara topraklara,
Kimini ise ölmesin diye
Pamuklara sarıp sarmaladım.

Hep bildim, hiçbir ölü dirilmez.
Çok mücadele verdiğim insanlar da oldu;
Ama gördüm ki zamanla değmiyor kimse,
Ne sevdiğine ne de sövdüğüne.

Sonra devam ettim yaşamaya.
İşi iş olarak gördüm,
İnsanları ise birer yolcu...
Gidecekleri yere kadar eşlik edip uğurladım.

Fırtınalar, yağmurlar korkutmadı beni;
Ellerime dayan dedim, kalbime bu son.
Ama yine de uslandıramadım
İçimdeki hırçın çocuğu.
Oysa bir kere okşansaydı saçım,
Böyle olmayacaktı.

Acılar sarınca bedenimi,
Yaslanıp bir ağaca sessiz sessiz ağladım.
Yaralarımı yüreğime saklayıp yürüdüm.
Her adımımda biraz daha ağırlaştım;
Ama hiç kimseye eğmedim başımı.

Anladım ki insan,
Kendi yükünü kendi taşırmış omuzlarında.
Kimse kimsenin yüküne hamal olamazmış,
Kendi ateşinde yanar da küllerinden doğarmış.

Sessiz bir direniştir bazen yaşamak.
Kendi içimdeki çocukla barışarak
yaşamak zorunda kaldığım gün anladım.

Özümde kötü biri olmasam da,
İyi olmayı da beceremedim.
İnsanlar iyi olsun dedikçe ben kötü oldum.
Hep kaybettim.
Tabii, kazandıklarım da oldu:
Onurum, gururum ve şerefim.

“Onur tabağa konup yenmez” diyen insanların
İnadına yaşadım.
Çok şilep kalktı yüreğimden;
Sessiz, sakin, çıtırtısız.
El sallamayı bile ar bildim.

Şimdi sessiz harflerle vedalaşıyorum:
Vicdanımla ve içimdeki iyi niyetli benle.
Toprağın bol olsun...
Ben yıkadım, imam gömdü.
Ruhum şad olsun.
08.01.2025 11:33