Ben yetmiş dört yaşında harbi bir kızım.

Ben küçücük bir çocuğum
doyamamış anaya babaya
hem de harbi bir kızım
bir nine bir haminne
dışarda bastonla gezerim
şiirlerim de benim bastonum
yolları eşeleyerek
bulmak isterim engelsiz yolumu
yaz bahar aylarında açan narin bir çiçek
kış olunca solarım
ama bir türlü ölmem
dokuz canım var sanki
düşer kalkar yine de doğrulurum
biraz laz biraz da doğuluyum
az sevdiyseniz beni doğulu yanımı sevmişsinizdir
ben harbi bir kızım
sayfaları karalarım
eskitirim kağıtları kalemleri
benim en sevdiğim bebeğimdir
en saçma en kötü şiirlerim
seyahati severim
çıkamam yolculuğa gözüm kesmez
korkarım uçaktan
Helikopterle uçmuşluğum olsa da
doğayı severim denizi yeşili maviyi ormanları
karınca misali çalışan isanları
kararmamış saf temiz yürekleri
temiz sokakları
temiz kapı önlerini
yeşil ışıkta geçip kırmızıda duranları
hal hatır soranları
gülen gülümseyen merhabayı esirgemeyen canları
ben severim ben severim insanları
daha çok ta çocukları gençleri
İstanbulu sinemayı
ellerimi bulayıp en yağlısından boyaya acemi resimler yapar mutlu olurum
bakar bakar dururum
çiçeklerle konuşurum
renklerden en çok siyah beyaz
kahve rengi mor lilayı