Ben Yaşadım Hepsini… Şiiri - Naif Karabatak

Hatırlıyor musun, senle tanıştığımızda sonbahardı; dallarından uçuşan yapraklar kaplamıştı her yanımızı.
Belki de ilkbahardı; çiçekler yeni açmış, mis gibi kokular sarmıştı.
Ya da kış mıydı; bembeyaz karlar mı kaplamıştı, biz çıtır çıtır yanan bir sobanın başında mıydık?
Ne fark eder ki?
Belki de yazın en kavurucu sıcağıydı ve biz kumsalda uzanmış, koyu bir sohbete dalmıştık...
Bir mevsimdi ama hangisiydi?
***
İlk bir parkta karşılaşmıştık senle…
Yoksa otobüs durağımıydı?
Eve dönüyorduk ikimizde; tren istasyonu da olabilir bak…
Yoksa bir köprünün girişimiydi?
Sanırım kırlarda gelincik topluyorduk…
Sen topluyor, ben ipeksi diziyordum….
Yoksa yıldızları mı seyrediyorduk?
Denizin tam ortasında, masmavi uçsuz bucaksız dönülmez yolda mıydık, gidilmez yerde miydik kim bilir...
İlk sen mi konuştun ben mi, hatırlamıyorum.
Yoksa herkes konuştu susan biz miydik?
Üzerinde sarı bir kazak vardı...
Kazaktı ama rengini hatırlamıyorum; kırmızı da olabilir, belki de mavi.
Ya pantolon giymiştin ya etek…
Ama saçların rüzgârda beni öldürürcesine uçuşuyordu...
Gözlerini her şekilde hatırlayışımda da çok güzeldi…
Sesin etkileyici…
Ellerin sımsıcaktı…
İlk gözlerin yakmıştı beni…
İlk ellerin…
İlk saçların…
İlk ılık nefesin…
Ne fark eder ki?
Sahi kaç yaşındaydım, ne yapıyordum bilmiyorum...
Yeni mi doğmuştum,
Yoksa okula mı yeni başlamıştım,
Okulu bitirmişte olabilirim bak…
Kim bilir belki askere giderken, ya da tezkere aldığımdaydı...
İşe girdiğimde olmasın?
Otuz yaşında mıydım bilmiyorum, belki de kırk...
***
Senle neler paylaştık oysa hatırladın mı?
Sahi…
Senle bir kış günü, hiç şehirlerarası otobüste yolculuk ettik mi?
Molalarda soğuktan omzuma yaslandın mı?
Ceketimi omzuna attım mı söylesene, sıcak bir çayı kısa bir molada paylaştık mı senle...
Bir gece evimizin yolunu kaybedip, sabahlara kadar sokaklarda dolaştık mı, ya da bütün evlerin zillerini çalıp kaçtık mı senle...
Biz senle hiç çılgınlık yaptık mı?
Ya da yağmur altında saatlerce yürüdük mü?
Sonbaharın sararttığı yapraklar başımızdan uçuverdi mi?
Birbirimize kartopu atıp, donana kadar eğlendik mi?
Birlikte hıçkıra hıçkıra ağladık mı, bütün ümitsizliklerimize...
Peki çılgınca güldük mü, saatlerce mutlu günlerimizde...
Ya da ne bileyim,
Bir sıcak yuvada, sıcak bir sofrada yemek yedik mi, lokmamızı paylaştık mı, sahi ısırdığımız yeri birbirimizden çaldığımız bir elmamız oldu mu?
Hiç evimiz oldu mu senle, hiç mutlu bir yuvamız...
Nerede tanıştık,
Nerede karşılaştık,
Nerede buluştuk,
Nerede güldük,
Nerede ağladık,
Nerede birlikte mutlu olduk?
Ne zamandı bilmiyorum, neredeydi hiç farkında değilim...
Hangi şehirdi, hangi köydü, hangi kasabaydı?
Bir parkta mı,
Otobüs durağımıydı,
Herkesin uğrak yeri miydi,
Yoksa ıssız bir ada mıydı?
Güldüğünde güller açıyordu yüzünde onu biliyorum; sen gülünce ben de gülüyordum, sen ağlayınca ben de...
Sen varken ben de vardım, sen hiç yok olmadın ama...
Sen gelince ben de geliyordum, sen gitmiyordun işte...
Seni hep sevdim…
Kendimi bildim bileli, seni gördüm göreli, seni yaşadım yaşayalı, sen de sevdin değil mi?
Hayır mı?
Hiç karşılaşmadık,
Hiç buluşmadık,
Hiç yaşamadık mı?
Peki, neden hep seni yaşıyorum…
Neden her yerde sen varsın…
Neden seni bu kadar çok seviyorum?
Ve..
Ve neden hepsini yaşamış hissediyorum ki?
Yok.. yok.. bu his değil,
Şakanın sırası hiç değil,
Ben hep seni yaşadım ve hep seni sevdim,
Hep seni, yalnızca seni…
Ve SEN’i…