Ben yandım Şiiri - Zafer Zengin Etnika

Dedim ya
Usul usul türküler söylerken
Parça parça
Tırtıklı
Kör bıçaklarla kestiler elimi

Dedim ya
Severken korudukları gül iken
İlk bıçak
Hep elime indi
Bileğimden kopuğum hayata
Ne zaman yaklaşsam yanına
Tatlı dil
Kör takıldı canıma

İçim hasta gidiyorum ovandan
Yayla önerir tabipler
Dağ havası şifa olur derler
Dağlarda gezmem bu yüzden
Eşkiyalık hava bana
Ciğerlerimi verdim insanlara
Verem ellerim
Severken bile
Ağır ağır gidirim
Bundandır acelem
Nem varsa dökeyim dedim
Sorular sorulmasın
Ben yandım
Şiir yanmasın

Olmayacak şiltelere sar gözlerimi
Arada bir aç yüzümü
Göreyim çekemediğim nefesi
Bilirsin
Bir yangın
Bir zulümdür
Acı ceken ceylanın koşması
Tıkanıyor işte
Hızlı olmasa coşması

Bir ince hastalık bu/Sızım

Demiştim
Aşk'ı kirletenleri sevmemiştim
Sevmeyi bilmiyorsun diyorlardı
Hani hatırlarsın
Onu bırakıp
Öbürünü başlıyorlardı

Bir dal/Bir kiraz/Yetti bana/Yetti can'a

De ki
Bir cansın
Gitti mi olmayansın

A canım
Sesimi bıraktım sana
Türkü söyle
Canım sıkılınca
Bir bana
Bir de ince hastalığa

Unutma
Ekinler gibi düşeceğim toprağa
Uyarına gelirse
Ustada izin verirse
Taşıma sen yaz adımı

Olurda
Düşersen yollarıma
Bir bardak demliçay koy taşıma
Serçe usulü
Kaldırıp başımı
İçerim elbet payımı

Gıdığıma dokunma
Ağlarım ellerinde yoksa
Toprağa düşünce
Gidenler de ağlıyor anla

İyi ki öldüm iyiyken
Dirilirsem kötü olup ölmem yeniden
Çizgim elim ayasında
Bir gözüm senin yakanda
Bir bardak demliçay koy mezarıma
Unutma
İçerim elbet
Düşüyorsa payıma

Payım lokma/Dizilir boğazıma/Şiir takılır aklıma/Çıkamam sokağa

7 Haziran 2004 ' Gül rengi ellerin '