Ben Yalnızlığı Örtü Edindim Eflâtun

Papatyalara karışmış kokun
Ellerin, ellerin olmuş Eflâtun...
Kelimelerin yoksulluğu, senin sadeliğin, benim acizliğim kâinatı tamamlayan
Kaşına, kirpiğine, yanağına yasladığın avucuna çizilsin kaderim Eflâtun
İklimlerin en güzeli sende saklı, sende saklı yağmurun dokunduğu toprak kokusu
Kalbim sen sustuğunda yeniden atmaya başlardı Eflâtun, sesini bastırmamak için
Karanlık gece renklerini kapatmış, gözyaşların mutluluktan mı yoksa hüzünden mi düşüyorlar anlayamıyorum ...
Yıldızları eskitmiş güzelliğin, yıpranmış her biri her yanından, şair gibi
Şair gelmez, şair söylemez, şair yorgun, mısralarda tutuklu
Şair acıdan diz çöküp düştüğü yere gömüldü Eflâtun
Ne zehir gibi kahveler ne de ettiğim dualar seni zihnimden silmeye yetmiyor
Gönlüm sayende asırlardır boş gezen bir vagon
Ömrüm sayende yıldızını yitirmiş gökyüzü
Üzerime örttüğün elvedaların sessiz gözyaşlarına şahit oluyorum her gece
Ya al bu ele avuca gelmeyen paramparça ettiğin kalbimi ya da düşlerimde okuduğum şiirleri dinleme
Şiirler umutlanıyor yeşil gözlerinden yaş olup akıyor kelimeler
Hiçbir göz göremez gözlerinin yeşilini benimki kadar
Hiçbir tonu karışamaz güzelliğine renklerin Eflâtun
Başı boş bulutların ıslattığı yalnızlığım sesine muhtaç
Ah gözünden düşen kirpiğin olsaydım da uzansaydım yanağına
Ayrılığın her bir hecesini bize yazmışlar sevgili
Azrailin benden aldığı kalbin değil de ruhum olsaydı diye ağıtlar yakıyorum
Şair nasıl diye sorma artık sana yazmaktan mürekkebim kurudu
Hem mürekkebim hem gözyaşlarım duruldu sevgili
Yalnızlıklar benim yanımda kalabalık kalıyor Eflâtun
Etrafı kaderin çıkmazlarıyla çevrili bir zavallıyım ne gidicek bir yolum ne sevicek bir gönlüm var artık
Masmavi göyüzünün altındaki kara lekeler çaldığın düşlerimi alıp gidiyorum
Tüm renkler senin olsun Eflâtun...