Ben Ve Hülya Şiiri - Mustafa Erhan Ekinci

BAK ŞU HÜLYANIN YAPTIĞINA
Üzerime geliyor artık hayallerim.
Beni ne zaman yanına alacaksın diye sıkıştırıyor beni
Hemen bir şeyler yapmazsam, artık gelmeyeceğini söyleyerek tehdit ediyor beni.
Aklını başına al diyorum…
Ben akılla ulaşılacak şey değilim diyor.
İlla deli mi olmak lazım diyorum.
Hayır, oda yetmez diyor.
Hayallerim bana şöyle seslendi.
Bir zamanlar valiz diye bir torbayla terk edip geldiğin o köyüne geri gönder mertliğini ve onurunu.
Yalan söylemeyi iyi öğren.
Mazlumların nasır tutmuş sırtına bas.
Onlar zaten alışık diyor.
İhanette tereddüt etme.
İnsanların yüzüne çokça gül ama onları daha iyi öldürebilmek için.
Bense hayallerimin masasından kalkıp terk ettim onu.
Kapıdan çıkarken bana iyi düşün dedi.
Bense çıkmadan kötü bir bakış attım.
Kapıyı çarpıp öyle çıktım.
İşte bu sebepten dolayı hayallerimiz ile aramızda düşmanlık var.
Her gece başımı yastığa koyduğumda, hayallerimle kavga ediyoruz.
Uykularımı gasp etti.
Bana şantaj yapıyor.
Neler kazanabileceğimi gözlerimin önüne getiriyor.
O buna hayal diyor, ben ise heyula diyorum.
Hayal: ilerideki mutluluğu kapsayan şeyler, heyula ise ilerideki mutluluğun peşinden döktüğün gözyaşlarıdır, yani kötü hayal.
Ve günlerdir görüşemiyoruz hayallerimle.
Uykularımı alıp sırra kadem bastı.
Şu notu bıraktı en son gördüğüm kâbusta,
Biraz şerefsiz olmalısın demiş.
Olamıyorum.
Olmamaya çalışacağım.
Asla…
Asla olmamalıyım.