Ben ve Ben Şiiri - Mehmet Yılmaz

Kayip bir adim var bu sahte sehirde
Simdi onu ariyorum sessizce.
Ama umutsuzum,
Cünkü, yelkovanla akrebin iliskisine benziyor arayisim.
Ben ariyorum o kaciyor.
Ben, benden kaciyor,
Icimdeki dügümü cözebilecek tek sey.
O da kaciyor benden.

Aslinda ismim buralarda bir yerlerde gizleniyor.
Ne olacagini bilmeden,
Bunca zaman hic gülmeden,
Yasayabilir mi ki icimdeki ben,
Dönüp gidersem, caresiz kalir
Bir türlü yasayamayan,
Ama hep düslenen sevdalarda gizlenen
Rüyalarda avare olmus derbeder ben.

Kayip bir isim,kayip bir siir,
Satir aralarinda bulmaya calisan ben.
Kendi kendime küsen,
Kendi kendine yasamaya calisan...
Benden geldigim yerlerde daha cok vardi benden.
Ama gözyaslari vardir hep yüreginde gizlenen,
Kirpiklerinde mesken tutmus,dudaklarinda nehir olmus ben.

Hep beni ben diye bilirdim,
Bir yanim köhne bir hayati sürdürürken,
Diger tarafim yasanmisligi anlatiyordu derinden.
Agacmis, yapraklarin altinda ezilen.
Dallari üstüme düsmüs, dallari kiran,ben.
Altinda ezilen, enkazi kalkmamis üzerimden.
Toza topraga bürünmüs,
Icimdeki depremi yaratan, kayip bir sehrin emsali olmus ben.

Simdi yasiyorum bensizlige inat,
Suc benim degil,beni benle yipratan,
anlamini bulamadigim hayat.
Beni benle yasamak varken,
Aydinligimi götürmüs benden.
Ben benden cok uzaklarda yasarken.
Kayip ilani verecegim yüregimden.
Yoksa bensizligim ölüm olacak,
Beraber ölmek varken.