Ben vaktiyle Beyazdım… Şiiri - Alp Arslan

Gülme ya! ..
Dostum inan ki bu doğru,
Ben vaktiyle Beyazdım…
Önce bana söylenen yalanlar, bende koyu lekeler bıraktı.
Dost kazıkları Kurşuni,
Sahte dostluklar Buz Mavisi,
Sonra bazen ara sıra, bazen üst üste sıçradı rengârenk lekeler…
Sırtımdan atamayıp taşımaya devam ettiklerim…
Vakitsiz kaybettiklerim…
Kimi lekeler büyük, kimi seçilemeyecek kadar küçüktü.
Utangaç renklerdi mesela ilk aşklarım...
Pembe, Papatya sarısı, Lila…
Ama bunlar da yaşanmalıydı illa…
Masumiyeti gitti renklerin üniversite yıllarında…
İzleri olmakla birlikte saflığın,
Eseri kalmamıştı utangaçlığın…
Denizli’liydi bulaştıran bana Gece Mavisini,
Tanıştığımda Kırmızıyla,
Beraberdim Antakya’lıyla…
Tek tek anlatamam ama artık, sen anla…
Bordo renkli de çok leke biriktirdim yüreğimde…
Şimdi mi? Ben şimdi Siyahım…
Bana verilen her renk barınıyor içimde…
İnan ki umurumda değil artık lekeler,
Hepsine gülüp geçiyorum.
Zaman oluyor, romantik bir Lila oluyorum…
Zaman oluyor Kırmızı olup, Beyazla alay ediyorum…