Ben Uyurken. Şiiri - Mustafa Dinler

Dün gece ben uyurken
gittim şehrin en uzağına….
Karanlık, çok karanlıktı ve
Tüm şehir uyuyordu.

Dün gece ben uyurken
gittim şehrin en uzağına….
Gelince karanlık, dipsiz bir kuyunu ağzına,
Baktım uzun uzun dipsiz kuyuya.
Ben uyuyordum,
Korkum uyuyordu,
Ve kuyu da uyuyordu.

Dün gece ben uyurken
gittim şehrin en uzağına….
Geldim bir kuyunu ağzına,
Attım korkumu kuyuya,
Korkum suya çarptı,
girdi suyun içine.
Yansıdı korkumun,
Suya vuran sesi.
Ses vurdu kuyunun duvarına,
Girdi duvarın içine.
Taştan ümit yansıdı,
Girdi benim içime.

Ben uyuyordum,
Korkum uyuyordu,
Karşımda dipsiz bir kuyu duruyordu..
Ona bakınca benim
Korkularım büyüyordu.

Korkum kuyunun içinde,
Bana “gel” diye sesleniyordu.
Bir ümit vardı içimde,
Senden ve kuyudan besleniyordu.

Bana uzattın kalbini,
tuttum, kendi kalbime taktım.
Yeşerdi düşlerim o anda,
Korkumu orada bıraktım.