Ben Sensizlikle Öldüm Şiiri - Eylül Tuna

Ben Sensizlikle Öldüm

Ne zaman aklıma düşsen:
Kaybolan bir şey gibi, arar dururum adını
Tohum olur yüreğim ellerim açılır semaya,
Aşk çiçeğini toplayan sabırsız sevda ile,
Serpilir duygular evrenin dört bir yanına..

Bazı şairler şiirler bekler nedametli gecelerde
Şimdi sonbahar birikti kirpiklerime pul pul
Senden arta kalan solgun ışıklar yansıyor yüzümde.
Sana sarılamamak boşluğa tutunmak gibi bi şey artık..

Sensiz sağnaklar aldı götürdü gözlerimi
boynu bükük bakışlar düştü yüzüme
ve ben bir kar tanesi misali eriyip gidiyorum
Şimdi hangi sokak lambası ışığım olacak..

Ayrılığın kalan boşluğuna yerleşirken söz
Duygularımın, sıcaklığına yenilgisini izlidim,
Ardından üşüdü seni anlatan şiirler,
Kim bilir, ben kendi harmanımda,__
___ daha ne kadar, sensiz savrulacağım?

Oysa aldırmazdım senin ile mor gecelere
Bakışlarının ışıltısına alıştırmıştım gözlerimi
Artık yüreğim sensiz mahşer yalnızlıklarında.
Sen ey sonbahar bakışlım, ben sensizlikle öldüm.

Beyaza sığınmış saçlarım son demlerinde
Haydi aç yüreğinin pencereni aksın gözlerine gözlerim.
Merhamet rüzgarlarına, sığınır geceleri yüreğim
Gayrı sensizliğe mahkum edildim ey yar,
uykularım silindi gözlerimden,