Ben Sensiz Yaşayamam Şiiri - Yusuf Özdum ...

Ben,
Sensiz yaşayamam, diyorum.
Anlayamazsın.
Sen bile beni sensizlikle,
Korkutamazsın.

Ben,
Sensiz yaşayamam,
Anlayamazsın.
Velev ki uzaksın gözlerime,
Kalbimi hasretinden,
Ayıramazsın.

Ben sensiz yaşayamam,
Düşünmeden bir nefes bile sessizliğini.
Yıllarca döküp saçtım kelimeleri,
Anlatamadım bir anlık bile olsa,
Sensizliğimi.

Ben sensiz yaşayamam,
Dört bucak bir gölge misali,
Boşuna çabaların yormasın seni,
Ki hâlâ üşüyor ellerin,
Narin bir yaprak gibi.

Ben sensiz yaşayamam.
İsminin yanında duran isim,
Bir davetiyede iki adam.
Gittim sanırsın lâkin,
Adımlarında kaybolur zaman.

Ben sensiz yaşayamam.
Ruhun sanki gözlerimi istilâda,
Nereye baksam bir tutam sen,
Serpiştirilmiş gibi şu boranda,
Damla damla avuçlarıma.

Ben sensiz yaşayamam,
Dinlersen bir ömür anlatmak isterim.
Bulmuşken sensizliği bu kör kuyularda,
Ayrılır mı sandın bu gece gündüzden,
En koyu hâtıralarda.

Ben sensiz yaşayamam,
İstersen inandırabilirim seni.
Varsa yüzümde en ufak bir tebessüm paresi,
Aklımda sen, fikrimde hayalin,
Koşar durur masum bir çocuk gibi.

Ben sensiz yaşayamam,
Rüzgârların yelesi keser önümü.
Tabyalardan çığlıklar boşalır parmaklarıma,
Tan yeri içten içe matem öğütür,
Soluk bir pusu iner şakaklarıma.

Ben sensiz yaşayamam,
Artık anla beni.
Ne gitmek, ne kalmak, ne ötesi,
Alamaz, dünya karşıma dursa,
Sensizliğe sakladığım bir oluk hasreti.