Ben, senin, neyindim? ..

Ben, senin, neyindim? ...
Ben... Senin... Neyindim? ..
Ben, neyindim senin;
Unuttum! ..
§
Ilıcacık bir gündü, , ve terliyor gibi ıslanıyorduk, görünmeyen yağmurda...
Soluk gibi sokuluyordu içimize, havayla karışmış su... Kaşlarında birikiyordu “yağmayan” yağmur...
En güzeli; kirpik uçlarında parıltılar “top”lanıp, büyüyordu... Ve kırptıkça gözlerini birbirine karışıyor, ağırlaşıyor, asıldıkları tellerden kopup, kayıyorlardı ıslak teninde, yüzünün...
§
Eğilmiştin... Burnunun üzerinden bir damla atlamıştı boşluğa, , , ve ben onu yakalamak istemiş, ama başaramamıştım...
Işık saçarak uçtu havada damla, ve minicik bir papatyanın tam da sapsarı gözünün üstüne düştü...
İşte o sırada sen, avuçlayıp yüzümü, kaldırdın...
Sen, bakışlarını saplayıp bana, sordun:
“Ben... Senin... Neyinim? ..”
.....
Senden, tenime dökülen korlar suratımın ıslağında “cozz” dedi! ..
Ve izi kaldı alnımda;
Adının! ..
§
Ben... Senin... Neyindim? ..
Ben, neyindim senin;
Unuttum! ..
§
Avucum terliyordu...
Avucumla avucun arasında bir bilet ıslanmış, liflerine ayrılmıştı...
Geldi, hadi, dedin... Hadi’dim ben de, ve otobüse bindim. Mahzun mahzun bakarak, şoföre açıp elimi; avucuma yapışık son biletimi gösterdim. Güldü kır bıyıklı tombul adam, başını salladı... Diğer elimin tırnağıyla kazıyıp, bilet kumbarasına tıktım küçük kâğıt topunu! ..
Sana baktım, ordaydın, bana bakıyordun; işte bunun için sıcacıktı hava! ..
Belirsizce kendini işaret ettin. Bunu, içimden; “ben” diye okudum...
Sonra bana doğru uzattın parmağını, sadece benim anlayacağım şekilde; “senin” diye çevirdim işaretini...
Ardından, biraz muzip, biraz mahcup gülerek ve tek gözünü kırparak; “neyinim” diye sorar gibi başını sallayınca... İnan ki... Otobüsün içinde... Az daha...
Cevabı haykıracaktım! ..
§
“Ben, senin, neyindim? ..”
.....
Unuttun mu gerçekten;
Sen, benim, , neyimdin? ..