Ben seni severken Şiiri - Poyraz Can

Ben seni severken
dağlar yer değiştirirdi içimde
yol verir gibi koca gövdesiyle.
Bir nehir gibi akardın kalbime
taşlarını içime batıra batıra.
Ama ben ne zaman kanasam
sen o zaman daha çok çağlardın.

Güneş bazen sarhoş olurdu bizim için
Ay, sanki bilirdi gözlerine her sabah dokunduğumu.
Geceyle gündüz birbirine karışır,
yıldızlar telaşla üstümü örterdi,
sana dair kurduğum tüm cümleleri
dillendirmeyeyim diye.
Sustuğum her şey sendin aslında.

Uçsuz bucaksız sevdalardı bizdeki,
ölçülemezdi yollarla, takvimle, mantıkla.
Bir bakışınla devrilirdi
koca şehirler ruhumda.
Bir dokunuşunla açardı
kurumuş tenimde ilkbahar.
Sen geçerken zaman dururdu,
ben nefes almayı unuturdum.

Mevsimler değişti senle,
yazlar geç geldi,
kışlar bile nazlandı.
Sonbahar yapraklarını bırakmadan önce
ellerimi bırakırdın sen.
Bahar geldiğinde
çiçek değil,
sensizlik kokardı odam.

Güneş her gün doğsa da
bir tek senin gülüşün aydınlatırdı beni.
Ve ay her gece çıksa da
sana dair kurduğum hayaller olmadan
hiçbir parıltısı yetmezdi karanlığımı yırtmaya.

Ben seni severken
dünya dönmezdi;
ben senin etrafında dönerdim.
Her şeyin merkezindeydin;
bir kelimenle başlardı cümlelerim,
bir gülüşünle biterdi şiirlerim.
Sen susunca,
ben kendime küserdim.

Yıldızlar kayardı bazen,
ben seninle dilek tutardım.
Ama en çok da
seninle kaybolmak isterdim;
uçsuz bucaksız bir sevdaya
sadece ikimizin bildiği bir harf kadar.
Birlikte yok olalım isterdim
evrenin unuttuğu bir köşede.

Sen bendeyken dünya susardı.
Her şey susardı.
Bir tek kalbim konuşurdu sana,
duymazdın.
Çünkü sevgi bazen
en sessiz yerde en yüksek çığlıktır.
Ve ben,
senin duymadığın bir seste
sana şiirler söyledim
geçip giden her mevsimde.

Ve şimdi...
Sen yoksun.
Ama dağlar hâlâ yerli yerinde,
nehirler akıyor içimde,
yıldızlar hâlâ usulca düşüyor üzerime...
Ve ben hâlâ,
seni severken kaldım orada.
Hiçbir zaman
geri dönmediğinden emin olduğum bir anda.